Narcisme en een nieuwe stek!

International day of happiness, international day without meat, ik denk wel dat we kunnen stellen dat het zowat mijn persoonlijke feestdag is vandaag (geen paniek, ik wil ‘m delen met andere (tijdelijk) vegetarische gelukkigaards), en dat, dat moet ik dan natuurlijk ook weer vieren. Met koekjes en chips, natuurlijk, maar daar hebben jullie niets aan, dus ook met een blog-update. Kan ik een tromroffel krijgen alsjeblieft, want vanaf heden ben ik te vinden op…http://littlelotte.be! Als dat er niet mega-echt uitziet dan weet ik het ook niet. Bovendien krijg ik daar duizend opties bovenop om mijn blog nog hipper te maken. Niet dat jullie daar veel aan gaan hebben, maar ik voorspel wel veel pret voor mezelf.

Wat verandert er voor jullie, mijn allertrouwste lezers (ja mama, ik bedoel jou)? Wel, misschien moet je het adres dat je bij je favorieten had opgeslagen (dit is puur wishful writing eigenlijk) aanpassen, maar verder niets, want uiteraard zal ik mijn links blijven delen op het wonderlijke gezichtenboek. Over Facebook gesproken… Nu het toch mijn internationale dag is, en ik best hoogmoedig ben heb ik de sprong gewaagd (want hoogmoed komt voor de sprong). De meest narcistische actie die je kan ondernemen in het huidige cyberlandschap, die heb ik ook ondernomen: ik heb een facebook-pagina voor mezelf aangemaakt. Maar voor je me begint uit te lachen, ik heb het gerechtvaardigd, allez, ongeveer toch:

1. Mensen die niet zo geïnteresseerd zijn in mijn blog maar wel vriendjes willen blijven (zijn die er? Volgende vraag: zijn die mijn vriendschap waard? Ik denk er nog over na.) kunnen opgelucht ademhalen, want ik hoef niet meer elke post op mijn persoonlijke pagina te posten.

2. Mensen die geïnteresseerd zijn in mijn blog en geen vriendjes zijn met mij (zijn die er? Volgende vraag: waarom zijn wij geen vriendjes?) kunnen ook opgelucht ademhalen, want op die openbare pagina kan iedereen gewoon lekker alle updates zien. Stalkers aller lande, op naar die pagina van mij!

3. Ik kan zien wie mij leest. HA! Eindelijk, de reden die ik stiekem het allerleukst vindt, maar waarvan ik dat eigenlijk niet mag toegeven! Ik weet dat elke post een bepaald aantal keer gelezen wordt, en ik weet dat er mensen terugkomen, en dat andere mensen na een keer lezen denken dat ik een irritant wijf ben om dan nooit meer op mijn links te klikken, maar nu ga ik ook weten wie er bereid is mij te volgen! Dus alsjeblieft, wees niet beschaamd om op die “vind ik leuk”-knop te klikken, dat is goed voor mijn ego, en bovendien ook makkelijker dan elke keer zelf op zoek te moeten gaan naar mijn pagina omdat je wel op de hoogte wil blijven maar het mij niet gunt om een extra vind-ik -leuker te hebben (geloof me, ik ben ervaren genoeg in het stalken om te weten dat dat gebeurt).

Dus, gerechtvaardigd? Ik beloof dat ik jullie nooit of te nimmer zal aanspreken met “liefste fans”. Ik beloof dat ik niet van jullie verwacht dat jullie kussenslopen met mijn foto erop laten afdrukken. Ik beloof dat ik geen handtekeningen zal opdringen aan eender wie van jullie. Ik beloof mijn arrogantie binnen de perken te houden. Ik beloof zelfs de pagina terug weg te smijten en met de staart tussen de virtuele benen facebookfanland te verlaten als niemand bereid is mij leuk te vinden. Maar laat het mij proberen, voor het welzijn van al die ongeïnteresseerde facebook-vrienden (die in mijn ogen vrij waardeloos zijn, maar bon, misschien heb ik ze later nog nodig).

Vind mij maar leuk, de knop vind je hiernaast!

L

Noot: die beloftes zijn geen echte beloftes, liefste fans. Kussenslopen zijn leuk, zeker als mijn hoofd erop staat. Handtekening?

Noot 2: zowel de noot hierboven als dat van die waardeloze facebookvrienden is een mopje. Ik zie jullie nog steeds graag, ongeïnteresseerde vriendjes (gewoon iets minder graag dan de rest).

Noot 3: Ik heb al mijn nagels afgebeten voor ik dit gepost heb. Gewoon, een weetje.