Kent ge het? Zo van die kinderen waar iedereen van denkt ‘Oh jezus christus maria jozef, welke zonden hebben die ouders begaan dat ze zo’n kinderen op de wereld hebben moeten zetten?’? En nee, dan heb ik het niet over uiterlijk, want schoonheid is subjectief bla bla bla. Feit is, dat het bij draakjes van kinderen uiteindelijk vrij duidelijk is dat de ouders in de fout zijn gegaan in hun partnerkeuze. En dan is in de fout gaan eigenlijk nog verkeerd uitgedrukt, aangezien iedere ouder én partner én kind altijd de mooiste vindt. Da’s trouwens ook een kwestie van smaak, dus daar zit het probleem niet.
Nee, ik heb het over gedrag. Er zijn van die kinderen, noem het gerust duivelsjongen, die er echt een gewoonte van maken om overal waar ze komen hun ouders compleet voor schut te zetten door heel de boel op stelten te zetten. En natuurlijk krijgt het kind dan medelevende blikken van omstaanders, want ochot, ochere, wat een opvoeding is me dat, terwijl de ouders neergebliksemd worden. Wel, ik wil mij graag afscheuren van die ‘standaard omstaanders’. Want nee, het is niet altijd de schuld van de ouders. Sommige kinderen zijn gewoon, vergeef me mijn taalgebruik, kutkinderen. Of nee, sommige kinderen gedragen zich gewoon af en toe, of meestal, zo. En dan zul je als ouder maar eens opgezadeld zijn met zo een geval, dat heel veel aandacht nodig heeft en er geen idee van heeft dat aandacht trekken ook op een positieve manier kan. Of dat het gewoon makkelijker vindt om die aandacht op een negatieve manier te trekken.
Lieve vrienden, genoeg rond de pot gedraaid, tijd voor de clou van mijn verhaal. Ik ben zo’n kutkind. Nee, ik wàs, zo’n kutkind, al hebben mijn ouders in al hun onvoorwaardelijke liefde dat woord (hopelijk) nooit in de mond genomen. Maar ik was het écht, en als ik nu nog steeds zo zou zijn als ik op mijn tiende was, zou je zelfs je ergste vijand geen kind als Lotte Vercammen toewensen. Ik zal het zo stellen, als alle decibels die ik in mijn kindertijd geproduceerd heb zich zouden groeperen, zouden ze met gemak de wereld kunnen overheersen. Gelukkig heb ik tot nog toe nooit gehoord van machtsbeluste decibels, dus zal zoiets niet gebeuren. Maar ik wil mij bij deze wel graag excuseren bij alle omstaanders die ik ooit opgeschrikt heb, bij broers of zusjes die per ongeluk het doelwit van mijn woede- en andere aanvallen waren, bij dappere geduldigen die soms nog deden alsof ze mij begrepen, terwijl ik mezelf niet eens begreep, bij ieder die ooit op mijn donderwolkgezicht heeft moeten kijken, en dat zal dan vooral mijn familie zijn, want volgens mijn rapporten op school was ik daar wél steeds het zonnetje, en bij mijn ouders, die heel veel onaardigheden (het grootste eufemisme in de geschiedenis van het internet) hebben moeten incasseren van mij, plus dan nog eens venijnige blikken van die omstaanders die mijn aandachtstekort als slechte opvoeding opgevat hebben. Want laat een ding duidelijk zijn, een slechte opvoeding heb ik niet gehad, want, ten eerste, dan had er niet een duivelskind geweest, maar vier, en ten tweede, dan was ik nooit zo op mijn pootjes terechtgekomen.
Want op mijn pootjes terechtgekomen, dat ben ik wel, denk ik zo. Al heb ik dan lang moeten vallen voor ik daarop belandde. En ik heb nog altijd even veel aandacht nodig als vroeger, maar ik mag zeggen, dat ik verrassend origineel uit de hoek kan komen om die te krijgen. Een blog opstarten bijvoorbeeld, is een makkelijke manier, of naar de kapper gaan en ne keer zot doen (mensen zeggen toch nooit dat het lelijk is, helleeeeeuw complimentjes!), of gewoon heel veel praten. En vrolijk zijn. Da’s eigenlijk het leukste. Opvallen door vrolijk te zijn. Neem dat aan van een ervaringsdeskundige.
Met deze publicatie brokkelt er weer een stukje van mijn zorgvuldig opgebouwde reputatie af, maar het kan me niets schelen en ik leef nog lang en gelukkig,
L