Vandaag is een goede dag. Vandaag is een goede dag, want we eten vanavond iets lekkers, en de goedheid van mijn dagen hangt nu eenmaal heel vaak af van voedsel. Dat werkt trouwens in 2 richtingen, en kan mijn humeur of tot ongekende hoogten brengen of juist kelderen. Dus vertel mij nooit ’s ochtends al dat ik ’s avonds witloof moet eten of mijn dag, en die van mijn omgeving, want lijden doe ik niet alleen, is compleet verpest. Kan ik niets aan doen, zo ben ik geboren. Maar goed, vandaag ben ik gelukkig, want vanavond eten we falouchen.
Falouchen hu wat? Wie het in Keulen hoort donderen: probeer het maar te googelen, dat lukt je toch niet. Ik heb het net getest, maar meer dan een broodjeszaak en foto’s van honden heb ik niet gevonden. De broodjeszaak komt nog het dichtste in de buurt, want wij eten geen honden, maar ook zij verkopen geen échte falouchen zoals wij ze eten vermoed ik. Het principe is eigenlijk eenvoudig: men neme een stuk Turks brood en men belegt dat. Zo royaal mogelijk. Codewoorden zijn ‘stapelen’, ‘morsen’ en ‘eieren’. Veel eieren. Veel alles eigenlijk. Verwacht dus ook rond een uur of 6 een storm van ‘ai, ik heb te veel gegeten’-verzuchtingen vanuit de Sint-Gummarusstraat. Onze excuses bij voorbaat, maar stoppen voor de limiet is geen optie, helaas. Trouwens, falouchen bevatten bij de meeste mensen (behalve bij die figuren die geen groenten eten, ik bedoel niemand speciaal of zo) ook veel groentjes, dus die zijn eigenlijk heel gezond, als je even de kwak mayonaise vergeet. En de afsluitende falouche met choco. Een -bijna- gezonde maaltijd vol vitamientjes!
Zo. Nu kunnen jullie onze familie allemaal nog wat raarder vinden dan al het geval was. Hoera voor tradities! Hoera voor feestjes! Hoera voor falouchen!
Ik watertand alvast,
L