Rewind. Vandaag min 3 weken en een dag, aldus donderdag 23 januari. Hoogstwaarschijnlijk had ik een hele dag gelummeld, en slechtgezind rondgelopen omdat ik geen werk had en ook niet meteen iets vond, dat weet ik eigenlijk niet meer echt. Wat ik nog wel weet is dat ik in de avonduurtjes in een opflakkering van ‘zoekwoede’ weer eens alle vacatures van het wereldwijde web was aan het afgaan. Van onthaal tot winkelbediende tot alle andere shitty jobs die er zo nog in roulatie zijn. Tot ik opeens een echt interessante vacature tegenkwam. Maar echt, als in, voor mij geschreven, ken je het? Dat je puntje voor puntje begint te lezen en bij elk puntje, net dat ietsje enthousiaster dan bij het vorige, denkt ‘Ja, dat ben ik!’? Dat had ik. Een puntje of 7 lang, dus kan je nagaan, bij puntje 7, was ik al overdreven enthousiast en zat ik al te hupsen in mijn zetel. En er waren maar 8 puntjes, dus eigenlijk kon het niet meer misgaan, toch? Puntje 8 dus: ‘Moet in Amsterdam wonen of bereid zijn te verhuizen’. Als dit puntje 1 was geweest had ik het venster waarschijnlijk al heel snel dichtgeklikt, maar het was puntje 8. De laatste drempel voor ik misschien eens kon solliciteren voor een job die ik wel graag zou doen. Nog helemaal in de roes van het enthousiasme van de vorige 7 puntjes heb ik dus het sollicitatieformulier maar ingevuld. Want ‘de kans is klein’, maar toch ook een beetje ‘wie niet waagt, niet wint’. Heb ik er toen echt over nagedacht? Nee.
Een dag later. 2 mails in mijn inbox (nee, gelogen, waarschijnlijk waren het er een stuk of 39, maar verrassend genoeg slechts 37 met niet te missen aanbiedingen, gratis ipads of vroegboekkortingen). In de eerste mail las ik dat ik mijn heel-erg-leuke-bijjob-sinds-een-jaar een week daarna kwijt zou zijn, in de tweede mail werd ik uitgenodigd voor een gesprek in Amsterdam. De maandag daarop al. Helemaal ondersteboven van mail nummer 1 heb ik dan maar bevestigend geantwoord op mail nummer 2. Want ‘Godmiljaar, mijn andere job ben ik toch kwijt!’ en ook ‘Waw, ze nodigen mij zo snel uit, ik ben geflatteerd!’ Had ik toen al wat meer nagedacht over dat Amsterdam-gegeven? Nope.
Maandag 27 januari. Het was een beetje als een schoolreisje zonder school. Om 9 uur ’s ochtends stond ik met mijn rugzakje klaar in het station. Met in de rugzak een brooddoosje (met bokes met ei!), drinken, iets leuks om te doen voor op de trein (2 boeken en een laptop will do), en een -internationaal- treinticket. Het avontuur, én mijn eerste echte sollicitatiegesprek tegemoet! Als ik een echte zakenvrouw was met veel geld had ik op een dik uur op bestemming kunnen zijn, maar helaas was ik toen nog maar een arme werkloze, en moest ik 3 treinen nemen, zodat het dus ook dik 3 uur duurde. Geen probleem, ik had tijd genoeg voorzien (zenuwtjes, begrijpt u?), en dus was ik ook 2 uur op voorhand in de straat waar ik moest zijn. Gelukkig doen Amsterdamse cafeetjes aan gratis wifi, dus had ik nog tijd zat om mezelf nog wat verder op te fokken door online horoscopen en sollicitatietips op te zoeken. Want ‘ne mens kan niet voorbereid genoeg zijn’ en ook ‘shitmiljaarfuck heb ik wel de juiste schoenen aan’. Of ik toen al dacht aan een Amsterdam-verhuis? Zot, eerst maar eens dat gesprek overleven!
Lang verhaal kort: Ik heb het gesprek overleefd, ik heb de anderhalve week afwachten overleefd (mijn nagels niet), ik heb na een gemist telefoontje (10 minuten zit dat ding in mijn handtas, TIEN MINUTEN) zélf durven terugbellen om goed nieuws te krijgen, ik heb mij kunnen inhouden om niet door de telefoon te beginnen schreeuwen van enthousiasme, én ik heb toegezegd. Duizend schouderklopjes voor mezelf. Doordachte beslissing, dat toezeggen? Haha.
Enfin, ondertussen zijn we weer een week verder, heb ik mijn contract getekend en ben ik keihard op kamerjacht, nog meer schoolreisjes zonder school dus, jahoe! Heb ik ondertussen al wat nagedacht over wat ik mezelf aandoe? Jep. Spijt van? Zelfs niet een beetje. Hoera, Amsterdam! (En ook hoera voor treinen in het weekend!)
Je schrijft heel leuk ^^ ga zo door!