Ik ben geen Sonja Kimpen, ik ben geen voedselzandloper, geen weight watcher, en al helemaal geen crasher. Ik ben eigenlijk gewoon geen diëter, simpelweg omdat ik te graag een eter ben. Maar ik ben wél mijn vetjes (allez, een deel daarvan) kwijt, en (en dat is naar ’t schijnt belangrijker, maar ik twijfel nog), on the road ben ik veranderd. Ik ben veranderd van de bankzittende chipsvreter in de zelf appelchips-bakkende freak die ik vroeger gehaat en keihard uitgelachen zou hebben. Ik ben veranderd van de bank-bed-bank-hanger naar de driemaal weeks lopende sportster die ikzelf een jaar geleden zou defrienden op instagram wegens te veel loopschoen-foto’s en runkeeper-screenshots. En het ergst van al? Ik ben er retetrots op. Voor je begint te panikeren: ik ben ook nog een beetje mezelf hoor, deze week ben ik bijvoorbeeld verkouden, dus hoef ik niet te lopen want dat doet mijn neus al, en vanmiddag heb ik nog een stapel pannenkoeken gebakken, want ja, het is zondag en ik moest wat.
Mensen vragen mij af en toe “hoe?”, en meestal is het antwoord een combinatie van wat gemompel en schouderophalen, maar speciaal voor jullie, vraagstellers, heb ik er eens over nagedacht. Nu ik er zo op terugkijk denk ik dat het (naast het lopen, dat gewoon is begonnen als een van mijn befaamde uitdagingen) begonnen is met googlen. Het googlen van “gezond”, ik vermoed omdat Evy iets in mijn oor getetterd had over sporters en gezonde voeding. Ik heb mijn hipsterneigingen omarmd en me op de healthy-life-trend gestort. Het was een kwestie van megahippe hipsterrecepten die én gezond, én goed voor de instagram-likes zijn. Da’s een win-winsituatie, dus zo ben ik er nogal vlot ingerold. ’s Middags krijg ik sowieso al altijd salades op mijn bord, dus daarbij moest ik gewoon de mayonaise (die is hier toch niet te vreten) vervangen door tzatziki of hummus (hipsterpunten!), en verder was het kwestie van mijn peperkoek-met-chocoladevlokken vervangen door hipsterwaardige havermout en ’s avonds voorbij McDonald’s fietsen om voor mezelf iets met echte groenten te koken. Appeltje eitje! (Niet altijd, dat geef ik toe, maar wel makkelijker dan gedacht, echt waar!)
Voor wie nu mijn eerste alinea in twijfel begint te trekken, nee, ik ben echt, oprecht geen dieetgoeroe. Ik ben en blijf een emo- en gezelschapseter, dus ja, ik heb mij al meerdere keren keren moeten herpakken om terug voor hipsterhealthy te gaan. Ja, ik heb op vakantie elke ochtend ontbeten met bokes met choco en een stuk chocolade als dessert, ja, ik heb een week puistenvoer gevreten toen ons vake stierf, ja, ik heb lekker mee spek en eieren en warme chocomelk gecombineerd op kerstavond, en ja, de dag na mijn verjaardag was ik niet alleen misselijk van de kater, maar ook van gewoon veel te veel te eten. En dan zwijg ik nog over pms (CHOCOLAAAAAAA!!!). Maar ik weet nu waar het schakeltje in mijn hoofd zit, en ik zet het even graag weer aan na zo’n vreetweekend als ik het uitzet vlak ervoor.
En zo, lieve vrienden hebben jullie nu het antwoord op de “hoe in godsnaam bent gij zo veel afgevallen?” en kunnen we als we elkaar tegenkomen gewoon door naar de complimentjesronde, want die vind ik leuker.
L
Noot: Nee, uiterlijk is niet zo belangrijk, wel belangrijk is dat ik mij bangelijk voel door mijn recent verworven hipsterstatus, én die nieuwe kledingmaat. JIHAAAA!