Koekoek bonjour!
Aangezien ik al meer dan een maand terug in lelijk, koud België ben en dus terug beschikking heb over een laptop en deftig internet en al die luxe, heb ik totaal geen excuus om jullie niet op de hoogte te houden van waar ik allemaal nog gezeten heb. Tenzij obsessief kruiswoordpuzzels moeten invullen een geldig excuus is. Is het dat?
Dus ik begin maar weer bij het begin (allez nee, waar ik gestopt was): San Fransisco, waar ik twee dagen plat lag en wat ondertussen ook alweer 492 lichtjaren geleden lijkt. Van daaruit stapte ik een vlieger op richting het paradijs: Fiji. Land (eilanden eigenlijk) der grenzeloze glimlachen, parelwitte stranden, de meest verse kokosnoten die ik ooit zal geproefd hebben en vooral, land van de BULAAAAA (dat betekent hallo en het vliegt er om je oren. Klinkt ook beter dan ‘hallo’ naar mijn mening. Of dan ‘yo’. Of ‘goeiemorgen’, want there’s no such thing.) Bula dus!
Ik wéét dat de ultieme Kinderen voor Kinderen-hit beweert dat een onbewoond eiland the place to be is, maar denk nu eens even na: op een onbewoond eiland zou je zelf moeten koken, nadat je eerst zelf je voedsel bent gaan halen op het vasteland, je zou zélf in palmbomen moeten klimmen voor die verrekte kokosnoot met je billen bloot, en, en dat is nog het ergste, tegen wie zou je moeten praten? Hé? Nee, ik stem voor een aanpassing in het cliché: op een beperkt bewoond eiland, daar zou ik willen zijn. Allez, of op Fiji gewoon, da’s misschien het makkelijkst.
Hoe wérkt dat nu, zo’n eilandengroep bezoeken? Wel, aangezien Fiji het (naast van z’n hipsterwater) nogal moet hebben van toerisme is dat makkelijk zat. Je springt op een gele island cruiser (dat klinkt als een jetski, maar is helaas gewoon een ferry), je hopt er af op het eiland van jouw keuze (of dat eiland dat in jouw planning staat), je bevindt je 2 dagen lang in een Pinterest-foto, je hopt weer op de cruiser en je zet koers naar het volgende eiland. Ik zei het, makkelijk zat. Voeg daar nog eens bij dat de organisatie waarbij ik boekte enkel volpension arrangementen aanbiedt én activiteitenvouchers erbij gooit, en je reis is compleet. Tenzij je een open wonde op je been hebt waardoor je niet in de zee kan of niet verder dan van je slaapkamer naar het strand kan wandelen. Of je antibiotica neemt waarmee je zon moet vermijden. Of alletwee. Maar dat heeft natuurlijk niemand ooit voor. Dat zou wel heel stom zijn. Toch? Ja, nee, dat gebeurt niet. Tenzij bij mij. Maar hé, er zijn ergere plekken om 10 uur per dag in een hangmat te liggen.
Het heerlijke aan Fiji is niet alleen dat je in de ‘resorts’ door een trom wordt geroepen voor het eten (doei, horloge!). Maar bijvoorbeeld ook dat je constant dezelfde medereizigers tegenkomt en aan lange tafels samen eet waardoor je wel vrienden moet worden (haha, arme reisgenoten van me). En, en dat vond ik nog het leukste, dat de mensen er zo bizar vriendelijk zijn. Ik ben niemand tegengekomen die geen Bula (of 3, 4) riep, bijvoorbeeld. We mochten (nee ok, dat was meer moeten) meedoen met het kava-ritueel, waarbij we allemaal een kommetje kava, a.k.a. stofwater kregen (dat vele duizenden keer goorder is dan het klinkt). Er werd gedanst voor en met ons, er werden spelletjes gespeeld, en er was bier (maar dan niet voor mij, want ja, antibiotica). En ik ben meerdere malen van het strand naar een bootje gedragen. Enfin, als ik had gekund, ik was er nog wat langer (= a lifetime) gebleven (bij wijze van spreken, want in feite is er de week na mij een cycloon gepasseerd en was het er blijkbaar niet zo aangenaam meer).
Of er dan ook negatieve dingen zijn aan Fiji? Ja hoor. Alle, en ik herhaal: alle, Fijianen (wie is er niet te lui om de officiële benaming op te zoeken?) zijn irritant getalenteerd. Zo bleek uit de dansavonden. En uit de welkomstgezangen. En uit de boomklimdemonstraties (of we ooit al iemand ondersteboven uit een palmboom hadden weten klimmen?), en uit… Enfin. Alles dus. Dat was wat vervelend. Maar hé, ik gun het hen, omdat ze zo aardig zijn.
Ik zou zo nog uren en uren en uren kunnen doorgaan, maar dat lijkt me dan weer wat overdreven voor een tripje van een week. En bovendien roepen mijn kruiswoordpuzzels. Ik concludeer maar zo: als je op de laatste dag van je trip je schoenen niet meer weet zijn -want nooit gedragen-, je met een bloem in je haren rondhangt -links voor singles, rechts voor saaie bezette mensen-, de verse kokosnoten voor jou uit de boom worden gehaald, en er vrienden in de hangmatten rond je liggen, dan is het heel, heel erg makkelijk om gewoon gelukkig te zijn.
Next: Nieuw-Zeeland (of wat ik er nog van zag)
L