Werkloos-af

Lieve vrienden en niet-vrienden, gun mij het genoegen even een kort woord van dank te uiten voor ieder die mij in de afgelopen maanden van werkloosheid en opperste verveling heeft bijgestaan:

Bedankt, diploma, om zowat het meest behaalde en het minst nuttige diploma van de lage landen te zijn. Ik heb niet echt veel aan je gehad, maar je was er wel altijd om mee te doen alsof er toch iets in me zat. Dat apprecieer ik.

Bedankt, Antwerpen, om mij duizend verschillende koffiebars aan te bieden die ik met een bezoekje kon vereren als ik al te lang niet meer buiten was geweest en een reden zocht om mijn haren toch eens te wassen.

Bedankt, vrienden, om steeds te blijven doen of de hele jobmarkt tegen mij was, zelfs als jullie van tijd tot tijd (of heel de tijd) dachten dat het eigenlijk niet meer dan normaal was dat niemand 40 uur per week met mij opgescheept wil zitten.

Bedankt, afwijzende werkgevers, dat jullie iets lieten weten, zelfs al was dat dan maar gewoon een verdoken manier om te melden dat mijn motivatiebrief wel degelijk te informeel was voor jullie deftige bedrijf.

Bedankt, babysitkinders, om mij zowaar het gevoel te geven dat ik iets nuttigs deed, al was dat dan alleen als jullie koekjes kregen. Oh ja, en bedankt om geen blijvend letsel over te houden aan die miljard keren dat jullie van de schommel, van jullie fiets of van de zetel pleurden.

Bedankt Pinterest, je bleek een niet te schatten bron aan nieuwe hobbybevliegingen waar ik absoluut niet handig genoeg voor ben, maar je deed me ten minste proberen.

Bedankt aan iedereen die mij ooit een vacature doorstuurde, zelfs als ik ze zelf al duizend keer was tegengekomen. Ik apprecieer de moeite die jullie deden om mij van een koffiebarverslaving af te krijgen.

En last, maar zeker not least heb ik nog een welgemeende fuck you uit te delen aan al die mensen die mijn zorgvuldig opgestelde brieven (élke brief was anders) tot drie keer toe (ik kijk naar jullie, Flair.) negeerden. Ik, en alle andere sollicitanten met mij, verdien beter dan die eeuwige onzekerheid waar mensen als jullie mij met graagte met mijn bakkes eerst induwen. Ik aanvaard excuses, maar enkel als ze gepaard gaan met chocola (en een eigen column, thanks).

Ik neem zonder ook maar een greintje verdriet afscheid van het werklozenbestaan (hoewel, die koffietjes…) en ik ben niet van plan daar snel nog verandering in te brengen (al weet je nooit met mij, wie weet duw ik binnenkort per ongeluk de kinderen van de baas van de schommel en dan sta ik in no time weer op straat). Hoera! Werken! Bureaustoelen! 9 to 5! Pendelen! Voer voor nieuwe blogs!

Ik kijk al uit naar het vertellen van de sappigste kantoorverhalen,

L

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.