Ik was hier mijn eigen memoires even aan het teruglezen, en bedacht toen dat ik jullie nooit heb verteld over de ervaringsdeskundigensessie. Terwijl die sessie eigenlijk een bijzonder grote motivatie geweest is. Sinds die sessie ben ik namelijk vastbesloten ooit de Ten Miles te lopen. Was dat de bedoeling dan? Absoluut niet. Maar hé, Lottes wegen zijn nog steeds ondoorgrondelijk.
Het ging als volgt: bij mijn groepstherapietraject was een sessie met ervaringsdeskundigen inbegrepen. Ex-therapiegangers zouden komen vertellen hoe het met hen ging. Ik keek daar heel erg naar uit, uiteraard, want ik kon niet wachten tot iemand mij eindelijk zou komen vertellen dat alles wel weer goed kwam.
Uiteindelijk ongeveer een jaar geleden – natuurlijk net in een periode waarin het niet heel goed ging, en ik het wél heel beu was – werd onze therapiegroep uitgenodigd voor een middagje luisteren naar drie dames die in het verleden exact dezelfde route hadden bewandeld. Al-right, bring it on, die succesverhalen!
Wat ik verwacht had: geruststellende woorden over een trage maar gestage genezing en het terug oppikken van het oude leven alsof er niets gebeurd was.
Wat ze vertelden: hoe ze hun leven hadden aangepast aan hun draagkracht, hoe hun omgeving daarmee omging en dat het eigenlijk best wel ok was zo.
Wat ik hoorde: “ik ben gedoemd tot een zwaar aangepaste levensstijl, nooit meer op hakken lopen en niet meer bergaf wandelen.”
Interpreteren, het is een kunst.
Ergens tussen al die verhalen die we moesten maar niet wilden horen, was het pauze. Ik opgelucht, want ik zat ondertussen innerlijk te koken, en dat moest even bekoelen, en bovendien had iemand koekjes meegenomen. Voor de kenners: het waren de marguerites van de Colruyt en wie daar af kan blijven, kan ik helaas niet meer als vriend beschouwen.
Dus ik wandel naar het theehoekje om mezelf een kalmerend theetje te maken, en ik neem ondertussen een koekje – daar zijn ze voor, denk ik dan. Tot ik achter mij een van die ervaringsdeskundigen hoor zeggen: “voor mij hielp het om te stoppen met suiker”. Ik nam één koekje, mind you, niet eens twee (en dat is een prestatie bij die margueritjes, dat weet iedereen). Enfin, mijn interpretatievermogen kickte in en maakte er voor het gemak maar “je mag nooit meer suiker eten, want anders komt het niet goed” van. En dat was al helemaal niet wat ik wilde horen.
Het ging niet goed, ik had weinig om handen, meestal had ik zin noch energie om eten te maken en ik was 80% van de tijd alleen thuis. Eten was een van de weinige dingen waar ik nog een beetje plezier in had, hell, eten was überhaupt nog een van de weinige dingen die ik kon doen zonder ze op voorhand te moeten plannen of er achteraf van te moeten bekomen, en geen “ervaringsdeskundige” ter wereld zou dat van mij afpakken (verwarde ik hier in the heat of the moment suiker met eten in het algemeen? Zou kunnen). Safe to say dat ik laaiend was. Maar ik heb diep ademgehaald, de ervaringsdeskundige getrakteerd op een zoete glimlach en een “voor mij niet” en ik ben braaf terug gaan zitten. Energiemanagement!
De rest van de sessie heb ik uitgezeten door intensief naar de klok te staren in de hoop dat die sneller vooruit zou gaan. Het enige dat ik nog opving was dat de suikerhaatster (zelf nam ze overigens twee koekjes – mijn wenkbrauwen schoten zo ver omhoog dat ik er een extra rimpel aan overgehouden heb) nu jaarlijks de Ten Miles loopt. Dat klonk in mijn oren behoorlijk waanzinnig, want waarom zou je dat doen als je energieniveau toch al beperkt is? Maar ik geef ook toe dat er op dat moment ergens in mij een vuurtje ging branden.
Als zij – op dat moment in mijn hoofd aartsvijand nummer 1 – het kon, waarom ik dan niet? En dus is het sinds die dag mijn hartewens om de ervaringsdeskundige in kwestie voorbij te steken tijdens de Ten Miles. Het liefst met een heel pak margueritjes in mijn handen.
Is dat irrationeel? Uiteraard. Die ervaringsdeskundigen waren ook gewoon eerlijk, en als suikervrij eten voor iemand werkt, is dat zeker het proberen waard. De manier waarop ze het probeerde aan te brengen – door het naar mij persoonlijk te sissen omdat ik nu toevallig niet mager ben en toch een koekje nam (the audacity)* – had misschien wel iets tactvoller gekund. Ik heb het overigens veel later nog zelf geprobeerd, dat suikervrij eten, maar het had geen baanbrekende gevolgen, behalve dat ik moe en ongelukkig werd omdat ik de hele tijd heel erg moest nadenken over wat ik at. Echt niet voor mij dus.
Maar dus, irrationeel of niet, als ik eenmaal een plan in mijn hoofd heb… De Ten Miles van 2021 staat in mijn agenda, dus als je mij daar in oktober met mijn tong op de grond, koekkruimels in mijn mondhoeken en vooral een grote grijns over de finish ziet komen, dan weet je hoe het komt. Doe de groeten aan de suikervrije vrouw achter me.
L
*Nee, ik kan niet weten of dat daadwerkelijk haar drijfveren waren, maar aangezien ik niet de enige was die een koekje nam, en wel de enige was die commentaar kreeg, kwam het toch zo over.
Ik loop graag met je mee
op jou tempo
Voor een duwtje in de rug
ookal heb je het misschien niet nodig
Liefs
Laat me weten wanneer ik met koekjes aan de finish mag staan. Ik zal er zijn!
Gelukkig ben ik nog niet afgeschreven als kandidaat-vriend. I <3 Marguerites van de Colruyt. En diegene die u dat toesiste was misschien toch niet zo'n volleerde expert als ze nog niet aanvoelde dat die uitspraak niet gepast was. Voor dit goeie doel doe ik graag een donatie van 2 bakskes Marguerites tegen oktober 2021. Waar kan ik storten?