Vooruitdenken verboden

Het voorspellen van de toekomst is mij officieel afgeraden. Ik wil helderzienden hun broodwinning niet afpakken, gaan jullie dus vooral jullie gang, maar ik moet ermee ophouden en dat vind ik jammer. Niet omdat ik een carrière achter een glazen bol ambieer (ik ben sowieso niet echt goed met breekbare dingen), maar omdat maffe plannen maken mijn absolute lievelingshobby is. Was.

Begrijp me niet verkeerd, ik mag best nog leuke dingen plannen, maar wel alleen binnen de grenzen van wat ik nu kan. Die mogelijkheden zijn dus behoorlijk beperkt en mijn hele verdere toekomst uitstippelen is al helemaal geen optie. Want niemand weet wanneer ik wat weer ga kunnen (kunde volgen?), en zover vooruitdenken is dus compleet zinloos.

Ik snap dat. Maar ik heb het voor de zekerheid toch een paar keer getest. Dan neem ik mezelf bijvoorbeeld voor om “na de zomer weer te gaan werken”. Ik begin te wennen aan dat idee en ernaar uit te kijken, om dan op de laatste dag van augustus te merken dat ik mij nog steeds niet langer dan een uur kan concentreren, en dat dan alleen op goede dagen. Boem, plannen kapot. Zorgvuldig opgebouwde hoop nog kapotter.

Het is vervelend om je niet goed te voelen, maar dat went wel. Wat niet went is het niet halen van doelen. Dat is heel slecht voor de moraal, en dus nog slechter voor de fysiek, want die twee zijn iets te dikke vriendjes hier.

Volgens de psycholoog, ervaringsdeskundigen, mijn gezond verstand en het ‘al doende leert men’-principe moet ik dus ophouden met het stellen van potentieel onhaalbare doelen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Want zoals ik al zei, maffe plannen maken is wel zo’n beetje mijn ding.

In mijn glory days, toen de dieren nog spraken, was er altijd wel iets gaande. Ik werkte, had een noemenswaardig sociaal leven en in periodes van complete waanzin ging ik zelfs af en toe sporten. Ik had dus ook altijd wel iets om naar uit te kijken en als dat er niet was, dan zette ik alsnog iets op poten.

Flash forward naar nu. Mijn leven is in essentie teruggebracht naar één ding: mezelf weer zo functioneel mogelijk krijgen. Mijn sociaal leven staat op een laag pitje (en dat is soms nog te hoog gegrepen), mijn professioneel leven volledig op stand-by en als ik nog maar denk aan sporten, krijg ik al pijn. Natuurlijk zijn er nog dingen om naar uit te kijken, alleen zijn die beperkt en iets minder talrijk dan vroeger.

Ik moet dus al mijn voldoening halen uit de kleine stappen die ik zet op revalidatievlak en de dingen die ik nog wel kan (shoutout naar mijn therapeutische sjaal die elke dag een centimeter langer wordt). Dat kan ik bij momenten best. En heel vaak ook compleet niet.

Soms wil ik namelijk wél gewoon concrete plannen maken om die roadtrip door Nieuw-Zeeland die ik drie jaar geleden gestart ben, af te maken. Of om de allerbeste (en duurst betaalde) copywriter (of circusartieste, who knows?) van het land te worden. Of om gewoon een basistoekomst uit te bouwen, net als zowat iedereen.

En dat dat dan niet mag, dat vind ik moeilijk.

L

Noot: ik kan het echt hoor, genieten van heel kleine dingen. Op een gedeelde eerste plaats staan goeie zonsondergangen en zetelgezelligheid met dekentjes en thee/warme choco. Alleen vergeet ik soms nog dat ik dat kan.