Voltijds goal crusher vanaf nu

Een prachtige avond gewenst, mensen van het internet,

Ik heb nu welgeteld twee groepssessies achter de rug en jullie verdienen een update. Bovendien heb ik vandaag tegen niemand gepraat behalve tegen Carrefour-man en die was niet vriendelijk, dus ik zie dit even als mijn broodnodig sociaal contact.

Zoals mij al was verteld (al was ik dat in al mijn paniekerige doemdenken misschien lichtjes uit het oog verloren), is het – voorlopig toch – geen kwestie van praten om zo door middel van liters tranen de vermoeidheid eruit te huilen. Het is doodgewoon zelf keihard aan de slag gaan, met af en toe een duwtje in de rug van professionals.

We krijgen de theorie over functionele klachten (zo noemen ze het dus wanneer je lichaam prima zou kunnen werken, maar de functie ervan for some reason ‘verstoord’ is) en verschillende handvaten om die functies te herprogrammeren (daar zijn geen knopjes voor blijkbaar, vind ik jammer). Elke sessie duurt twee uur en daarna hebben we twee weken de tijd om die nieuwe informatie te verwerken en te testen. Een beetje zoals huiswerk vroeger, maar dan met 5% lestijd en 95% huiswerk.

Dagstructuur, slapen, eten, actief zijn en ook minder actief zijn, genoeg rusten maar ook niet te veel en vooral veel ontspannen, maar dan niet op een inspannende manier. Heel veel input dus, en aan de hand daarvan moet ik langzaamaan (of tergend traag, ’t is maar wat je verkiest) op zoek naar hét comfortabele evenwicht tussen actief en non-actief en inspanning en ontspanning voor mijn huidige energieniveau (-293 ongeveer denk ik).

Start! (Ik beeldde mij hier even allemaal kleine Luminus-mannetjes in, die superdoelbewust in mijn hoofd en mijn lijf uitzwermen om te gaan doen wat ze moeten doen. Maar blijkbaar werkt het zo niet).

Ik zou dolgraag willen zeggen dat het helemaal prima gaat, dat ik dat niveau zo meteen al gevonden heb en dat ik kan beginnen aan de wederopbouw, maar zal ik eens iets écht vertellen?

Het is knétterfrustrerend. Elke dag is zorgvuldig (enfin, semi-zorgvuldig, je kent me) ingedeeld in korte blokjes: rust, taken, (actieve) ontspanning, selfcare en oefeningen. Ze hebben allemaal hun eigen kleur, en hoewel ik verrassend veel plezier haal uit het bijhouden van mijn dagboeken met al die kleurtjes, is het gewoon compleet totaal strontvervelend. Ongeplande uitjes? Beter niet. Daguitstappen? Toch maar niet doen. Alle seizoenen Friends bingewatchen? Nope.

Daarbij komt dat, omdat ik weinig bijzonders doe, en al helemaal niets waar ik echt stoom mee kan aflaten, mijn hoofd overuren draait. De meest uiteenlopende scenario’s over de komende maanden. Uitgebreide reflecties van dingen die ik de afgelopen 26 jaar verkeerd heb aangepakt (dat ene shotje absint aanpakken ooit staat met stip op 1, ter info). De meest bizarre dromen (dromenverklaarders die eens goed willen lachen, mogen zich melden). En dat terwijl dat hoofd eigenlijk gewoon extreem zou moeten chillen om mee op adem te komen met dat lijf van mij.

En dus wil ik vandaag graag iets met mijn hoofd, en het internet als onafhankelijke getuige, afspreken:

Vanaf nu en tot dat gelukt is, is ‘beter worden’ mijn enige en ultieme doel. Dat hoeft niet helemaal terug topniveau van 25-jarige ik te zijn. Gewoon beter dan het afgelopen jaar.

Als ik daar nu mijn ultieme doel van maak, hoef ik niet meer gefrustreerd te zijn, want dan ben ik keihard goals aan het crushen. Ook als ik elke dag drie blauwe blokken (blauw is de kleur van rust, fyi) moet inplannen. Ook als ik nog even de paarse blokken (erg actieve inspanning, doei) achterwege laat. Maar ook als ik maar een halve oranje blok (wandelen! Rock ’n roll, baby!) heb gedaan, terwijl ik er eigenlijk een hele had willen doen.

YES I CAN (ja ik heb de autobiografie van Michelle Obama gelezen en ja die is fucking inspirational)!

L