Na bijna een week blogstilte (stel je voor) ben ik weer helemaal terug! Ik had namelijk totaal geen tijd voor jullie, omdat ik op mijn befaamde allereerste zakenreis was, lees: ik reed in een wit bestelbusje naar de Goed Gevoel Ladies Fair om daar kennis te maken met onze klanten en waardebonnen uit te delen, een beetje Sinterklaas gaan spelen dus eigenlijk, maar dan voor een overload aan vrouwen op zoek naar gratisheid. Heerlijk vond ik het, vooral omdat die gratisheid ervoor zorgde dat ik zelf ook een heel weekend amper geld moest uitgeven, aangezien Cote d’Or, Lovechock en Propercorn ervoor zorgden dat ik niet verhongerde, en de suikervrije vrouwelijke energydrinks verhinderden dat de vermoeidheid de overhand nam. Dat ik daarvoor ook elke keer ik iets ging halen een verkoopspraatje moest aanhoren, dat nam ik er met plezier bij. Meer nog, ik heb er een sport van gemaakt om zo geïnteresseerd mogelijk over te komen, ook bij de zevende keer dat mevrouwtje bio-ice-tea mij uitlegde waarom dat nu eens echt niet hetzelfde is als gewone ice tea. Wie dus graag wil weten waaruit die babyroze energydrink samengesteld is of waarom lovechock zoveel beter is dan elke andere chocolade moet bij mij zijn. Als ik nu echt een lady had willen zijn waren mijn benen ondertussen ook “pijnloos” (wie gelooft dat) onthaard, had ik permanente make-up op mijn gezicht (gedaan met mijn fabulous ochtendgezicht, dat zou jammer zijn) en waren mijn wallen een ver verleden (dan zou ik mijn roots verloochenen, not gonna happen), maar helaas wil ik dat niet, dus moeten jullie me maar nemen zoals ik ben, met stoppels, wallen en al.
De echte reden waarom ik dit post is eigenlijk gewoon omdat ik credits wil voor mijn rol als chauffeur (mijn rijbewijs was eigenlijk ook de enige reden waarom ik mee mocht, lucky me). Voor iemand die maximum 1 keer per maand achter het stuur kruipt en in haar hele leven alleen nog maar met de gezinsauto heeft gereden (dat had ik trouwens op voorhand gezegd, en nog mocht ik mee, het zijn dappere vrouwen, die collega’s van me) vind ik het namelijk een hele prestatie dat zowel het busje als de inzittenden ongeschonden zijn (ok, het busje heeft wel wat te lijden gehad onder stroopwafelkruimels maar goed, voor een Hollandse auto zou dat geen probleem moeten zijn). Met dank aan gigantische lege parkings en oplettende co-piloten, dat wel. Bovendien heeft mijn roadtrip-playlist bewezen de ideale soundtrack te zijn op de route Amsterdam-Gent. Weer een waardevolle skill bij op mijn cv, binnenkort maak ik een boek van dat ding.
En nu we (ik dus) daar toch over bezig zijn, aan dat boek kan vandaag gelijk ook de titel doorwinterde (of moet ik doorwinderde zeggen woehahaaaaa) zeebonk toegevoegd worden, want ondanks de stormwinden (code oranje, alsjeblieft dankjewel) trotseerde ik vandaag het pontje, de boot die hip en trendy Amsterdam met het industriële Noord verbindt (“upcoming” noemen ze het, maar dat is codetaal voor gewoon grijs). Nadat ik al 2 bruggen en een halve stad was doorgefietst/-waaid hé! Iets om trots op te zijn, en ook iets om nooit meer opnieuw te proberen, want de keren dat ik bijna met fiets en al in het water kiepte zijn niet op 1 hand te tellen. Bovendien is mijn haar nu omgetoverd tot een onontwarbaar nest, waar zelfs de beauty-experts van de Goed Gevoel Ladies Fair geen (gratis) oplossing voor zouden hebben. Maar goed, de jongens waarmee ik de pont deelde vonden mijn gebrek aan evenwicht denk ik wel grappig, dus zij zijn er in elk geval blij van geworden.
Volledig verwaaid, maar een zeebonken-, truckchauffeur- en dj-diploma rijker,
L