Traag maar gestaag?

Aloha, goeiedag, bonjour,

Tijd voor nog maar eens een stand van zaken uit Kamp Supermoe. Want aangezien ik de neiging heb niet te antwoorden op “hoe gaat het”-berichtjes is mijn toestand namelijk een gigantisch mysterie voor 99% van de wereldbevolking. Maar ik heb goed nieuws voor u, trouwe bloglezer (moeder, dus), en dat nieuws bevindt zich helemaal onderaan deze post. Lees dus maar gewoon door.

Ik heb vorige week mijn voorlaatste T-day gehad. Nog steeds werd er (door mij althans) niet gesnotterd, en nog steeds was het niet vervelend (dat er dikke airco is en het 32 graden was, heeft daar vast ook iets mee te maken). Het was zelfs een van mijn favoriete sessies tot nu toe, want het ging ein-de-lijk over het opbouwen van activiteiten. En dat na wekenlang afbouwen en zo stabiel mogelijk blijven (supersaai) en dan nog maanden over hoe je nee moet zeggen (“nee.” werkt heel goed), hoe je kan dealen met emoties (wist niet dat dat een ding was) en met mensen die je niet snappen (ben ik gelukkig weinig tegengekomen dus die sessie heb ik mentaal geskipt) en wat je kan doen om jezelf nieuwe gewoontes aan te leren (chokotoffs eten). Het was een ware verademing.

Eindelijk ging iemand mij vertellen hoe ik na maanden sukkelen met een limiet van vier actieve uren op een dag – met de nodige crashes door het overschrijden van die onzichtbare grens – weer meer kan gaan doen. Het antwoord had ik achteraf gezien best zelf kunnen bedenken, als mijn brein niet zo verdomd wazig was. Het is namelijk gewoon een kwestie van de activiteit weer opbouwen, maar dan met hele kleine, voorzichtige stappen. Minidoeltjes stellen dus, en pas verderbouwen als die zonder noemenswaardige terugvallen gehaald zijn. Got it. Dacht ik met m’n mistige brein.

Want dat ik daar belachelijk overmoedig van zou worden, en dus een paar dagen daarna terug zou liggen mekkeren in de zetel omdat ik fakking moe was nog voor ik zelfs maar ontbeten had, dat had ik uiteraard ook best kunnen voorspellen.

Vandaag, een week na deze openbarende sessie, ben ik ongeveer wel hersteld van de val na de overmoed, en weer op een punt waarbij ik voor de komende week een voorzichtig nieuw doel kan stellen. Naast natuurlijk mijn vaste wandeltochtje (42 minuten al jongens!*), vooraf geplande rustpauzes en ontspanningsoefeningen.

In het begin der revalidatie plakte ik mijn doelen op de ijskast om elke dag af te vinken (met stickers, ja #noshame), vandaag smijt ik ze gewoon op het internet.

Deze week probeer ik (tromgeroffel, iemand?) elke dag een half uur tot een uur te schrijven.

Dat lijkt niet veel, maar geloof mij, mijn wazige kop vindt dat voorlopig ruim genoeg. Ik wil jullie ten slotte ook niet bombarderen met dt-fouten en gekke zinsconstructies. Ja, jullie ja, want ik zou niet weten wat ik anders zou moeten schrijven dan blogposts. Dus brace yourselves, want er komen nieuwe verhaaltjes aan. En ik zou ze maar lezen, want een ziek mens helpen doelen te behalen is een daad van barmhartigheid en karma zal je belonen. Je mag daarnaast natuurlijk ook jezelf belonen met chokotoffs, dat doe ik ook.

Tot snel dus (waarschijnlijk, tenzij ik weer crash en hier geen zin of energie meer voor heb. Dat kan namelijk gewoon.),

L

*Onder voorbehoud, want ik ben vandaag maar weer eens tegen de grond gegaan (voeten opheffen is een werkpuntje) dus mogelijks vindt mijn knie die dagelijkse 42 minuten voorlopig even minder leuk.

Dit is een chronisch vermoeide hond met een roze bril, omdat het kan.
Ik heb – no joke – ook zo’n bril opgehad tijdens een van mijn therapiesessies. Dat had een reden, maar die ben ik vergeten. Hoogtepuntje wel!

5 gedachten over “Traag maar gestaag?”

  1. Nee hoor de supervriendin van je moeder leest ze ook? en die kleine minioverwinningsstapjes maken je binnenkort nog meer mega lotte????

  2. Nóg n trouwe lezer hier! Goe bezig! En mn brein kan eindelijk ook terug af en toe wat vaker leesvoer aan, so bring it on! tenzij mn concentratie wordt beperkt door verkoudheid zoals nu… (Merci lieve kindjes voor het vernietigen van mn hersencellen, onderhouden van oververmoeidheid en bombarderen van mn immuunsysteem met crèche-virussen ;))

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.