Deze is voor mijn vriendjes. De lieve, de lievere en de liefste. Zij die af en toe nog een poging wagen mij uit huis te krijgen (of gewoon mee op de zetel komen hangen) en zij die het – vaak tevergeefse – proberen gestaakt zijn. Aan de afleiders, de luisteraars, de lezers. De schouders om op te huilen, en de lolbroeken die mij geen kans geven om te huilen.
Ik zou jullie natuurlijk allemaal een kaartje kunnen sturen, maar de prijs van postzegels is weer opgeslagen, dus doe ik het zo.
(Pssst, voor wie geen idee heeft hoe om te gaan met een vriend/vriendin in een gelijkaardige situatie als de mijne: wat nu volgt zijn gratis tips, graag gedaan.)
Merci om al mijn “nee’s” op spontane café-trips, gezellige gezamenlijke kookbeurten of dolle uitstapjes zonder al te veel vragen te aanvaarden. Weet dat voor elke nee die ik in jullie gezicht heb gegooid, er de dag, week, of maand in kwestie al te veel ja’s waren geweest. En weet dat op dat moment weigeren – hoe lastig soms ook – voor mij de allerlaatste en enige optie was die overbleef.
Merci om niet op mijn initiatief te wachten. Initiatief nemen om iets te doen waarvan je echt nog niet weet of je er de energie voor gaat hebben, is nu eenmaal nogal frustrerend, dus daar ben ik grotendeels mee gestopt. Ik kus mijn beide pollekes dat dat niet in twee richtingen geldt, want zo heel af en toe alsnog eens buitenkomen is best prettig.
Merci voor de Netflix-tips.
Merci om niet af te knappen op onbeantwoorde berichtjes, last-minute afzeggingen en vage vermoeidheidsverhalen.
Merci om voor mij te beslissen als zelfs de menukaart even te overweldigend is.
Merci om geen al te moeilijke vragen te stellen.
Merci om mij al die dingen te lenen die ik elke keer opnieuw vergeet (wanten, mainly).
Merci om mij af en toe gewoon ook gerust te laten.
En merci om op die manier begrip te tonen voor iets dat best moeilijk te begrijpen valt.
Had ik al verteld dat al die vermoeidheid mij behoorlijk melig maakt? Zo niet, is dat nu wel duidelijk.
Groeten uit Fort Flanel en tot de volgende (een T-day-update, wat zeg je daarvan?)
P.S.: aan alle vrienden die mij een aansteller vinden en mij bijgevolg in real life ge-defriend hebben: jullie mogen niet naar mijn Hoera-Ik-Kan-Weer-Langer-Dan-12-Uur-Wakker-Blijven-feestje komen (datum te bepalen, ergens in de verre toekomst).

❤️?
hoezo geen 2 richtingsverkeer?
hoera voor chips en wijn als de nood hoog is!
???
Waar je nu bent… was ik ook nog niet zo lang geleden… JIJ bent het belangrijkste, dus broed je dino-ei onder je flanel… en al wat rest zie je later wel. Echte vrienden laten jou niet los, en anders zijn er enkel nieuwe horizonten en nieuwe kansen… Ik geloof in jou, en nee, je overdrijft niet vanuit je “grot-van-verbazingwekkende-positiviteit”… wat je voelt is echt, en wat je voelt is NIET makkelijk… fight on! Veel kracht gewenst Lotte!!!!