Therapeutisch schrijven

Misschien is alles wat gezegd en geschreven moest worden al voorbij gekomen. Dat kan, want er wordt veel gezegd en geschreven. Misschien ben ik naïef om te denken dat mensen nog meer willen lezen, en dan nog van iemand die zo weinig inzicht heeft en -eerlijk- wil hebben in wat er in deze wereld speelt. Misschien schrijf ik dit voor niemand meer dan voor mezelf. Het zij zo.

Ik weet niet hoe liefdesverdriet voelt. Mijn hart werd nog nooit echt opzettelijk gebroken. Maar ik denk dat wat ik de afgelopen twee dagen voelde, dat dat er in de buurt komt. Allesoverheersend, ontroostbaar liefdesverdriet. En dat denk ik niet alleen omdat ik me het liefst van al wil oprollen in een dekentje om een paar dagen te huilen, maar ook omdat er ergens vanbinnen, en niet alleen bij mij, iets afgebrokkeld is.

Laat me een ding duidelijk stellen: ik ben niemand verloren in de Brusselse aanslagen, en iedereen die ik graag zie, zelfs iedereen die ik ken, is bij mijn weten safe and sound. Ik spreek dus ook enkel vanuit dat standpunt. Dat van mij, een naïef wezentje dat er relatief ver vanaf staat. Maar letterlijk alles wat ik sinds gisteren 8 uur deed voelt onwezenlijk en nutteloos. Ik sta machteloos. Ik ben geen hulpverlener die nu het verschil nog kan maken. Ik kan de tijd niet terugdraaien. En ik kan mijn persoonlijke ‘boos zijn is nergens goed voor’-geloof niet meer gaan prediken, om de vier mannen zo op andere gedachten te brengen, want daarvoor is het te laat. Bovendien heb ik dat in het Frans nog niet geoefend.

Ik ga vanavond ook geen kaarsjes buitenzetten, want ik heb geen vensterbank. Ik ga mijn profielfoto niet veranderen in de Belgische driekleur, want ik weet best dat ik Belg ben, en ik hoop dat mijn vrienden ook zo wel weten dat het mij raakt. Ik ga ook niet iedereen bestrijden die mij elke keer weer boos maakt met het spuien van veralgemeniserende, kwetsende en ondoordachte meningen. Ik zou er een dagtaak aan hebben, en het levert weinig op, behalve nog meer frustraties en nog meer boosheid, waar ik sowieso dus tegen ben. En ik heb mij uitgeschreven van alle ‘breaking news’-mailinglijsten, want er ligt al te veel aan diggelen om nog meer te kunnen breken.

Wat ik dan wel ga doen? Wat ik altijd al probeerde. Ik ga blijven lief zijn. Ik ga het beste blijven denken over wie ik ook tegen kom. Ik ga blijven geloven dat het goedkomt. Wat ‘het’ dan ook moge zijn, en wat we ook mogen verstaan onder goed. Als het maar beter is dan hoe het er nu aan toe gaat. Naïef? Het kan, maar liever dat dan pessimistisch en kwetsend.

Én ik ga blijven creëren, liefhebben, en dansen op de straat. Want pas als dat niet meer kan, is het écht om zeep.

L