Ik moet even iets rechtzetten waarvan ik niet zeker weet of het rechtzetting nodig heeft, want ik weet niet wat jullie precies denken. Als niemand van jullie hier (onbewust) scheef denkt, zo veel te beter. Is dat wel zo, dan hopelijk aan het eind van dit verhaal niet meer.
Ik had laatst een conversatie, waaruit ik soort van opmaakte dat mijn gesprekspartner insinueerde dat omdat ik door een psycholoog behandeld word, mijn pijntjes en mijn moeheid tussen mijn oren zitten. Het kan dat ik dat fout begrepen heb (in which case ik met deze post dus vooral mezelf nog moet overtuigen ;-)), maar ik heb lichtbruine vermoedens dat er nog mensen zijn die strugglen met dat misverstand, dus zet ik het toch maar recht.
Wat ik niet heb, is een op hol geslagen verbeelding. Wat ik wel heb, zijn fysieke klachten (met een heleboel oorzaken, waarvan zeker ook een klein deel psychisch) die helaas enkel door gedragsveranderingen (en dus met behulp van een psycholoog) te behandelen zijn.
Ik heb er zelf lang over gedaan om het te begrijpen, laat staan om het te accepteren, maar wat ik voel is gewoon echt. Ik ben écht moe. Ik heb écht pijn. Mijn geheugen werkt écht niet goed (dus nee, dat is niet gewoon een excuus om onder afspraken uit te komen) en in alle eerlijkheid, de rest van mijn lijf ook niet bepaald (dus dat is wederom niet gewoon een excuus om niet uit m’n zetel te komen).
Dat dat grotendeels tussen mijn oren zit, dat is waar. Letterlijk dan. Maar dat geldt voor alles. Klop anders eens keihard met een hamer op je vingers. Doet dat pijn? Dat zit tussen je oren. Want daar bevinden zich nu eenmaal je hersenen en pijn herkennen is hun taak.
Als je met “het zit tussen je oren” echter niet het hele pijnsysteem bedoelt, maar gewoon wil zeggen dat ik mij dingen inbeeld, dan zit je verkeerd. Ik neem je niks kwalijk, ik heb het zelf ook gedacht. Ik heb dan ook echt heel hard mijn best gedaan om me niet aan te stellen en te blijven doorbomen, maar guess what, het heeft me niet geholpen. Ik heb een heel levendige verbeelding, maar mijn klachten zijn – hoe bizar ze soms ook zijn – er helaas niet aan ontsproten.
Wat er simpel gesteld aan de hand is, is dat mijn breinberichtencentrum verstoord is. Ik krijg pijn- en vermoeidheidssignalen die ik niet zou moeten krijgen, of in disproportionele mate. Als mijn hersenen de politie zijn, en mijn lijf een brave burger, dan zou ik bijvoorbeeld een paar weken gevangenisstraf krijgen voor een keertje oversteken door het rood. Dat is onredelijk en extreem oneerlijk, want sommige mensen komen weg met veel ergere dingen, en het zorgt ervoor dat ik nu standaard heel bang ben om eender welke overtreding te begaan. Of zelfs om buiten te komen. Want als mijn brein aka de popo gewoon slechtgezind is, hoef ik eigenlijk zelfs geen overtredingen te begaan om in de hoek gezet te worden.
Er zijn geen pillen om dat te fiksen. Het is geen kwestie van doorbijten en negeren. Er bestaan helaas ook geen commandocentrumtransplantaties. Ik moet het gewoon zelf oplossen. Door het te snappen, in de eerste plaats (dat doe ik ondertussen), en door na te denken, te voelen en op een verstandige manier te handelen in de tweede plaats. Om zo de gevestigde orde (ofte het brein) tevreden te houden en misschien zelfs op termijn iets milder te stemmen.
Wat ik in de eerste plaats met deze post dus wil zeggen: loop een eind schijten met je aannames en vooroordelen en gekke conclusies.
Wat ik beter zou zeggen: jij hoeft anderen niet te diagnosticeren (tenzij je arts bent, in which case: hallo, schiet me alsjeblieft niet af voor het proberen versimpelen van heel moeilijke toestanden), je hoeft alleen maar een beetje na te denken voor je iets zegt. Da’s niet heel moeilijk. Zit gewoon tussen je oren.
Beter jullie leven (indien van toepassing),
L
Wooooow. Kei goe omschreven. Dappere madam! ?
Ik ben … verbaasd. Het feit dat je om die opmerking zo’n vurig pleidooi houdt, betekent toch dat het iets getriggerd heeft. Want op zich, kijk er eens rationeel naar, is het toch geen gekke vraag. Je bent in behandeling bij een psycholoog, dus waarom zou die niet op die afdeling zitten? ’t Is ook maar een kamertje met een naam, handig om de weg te vinden in een groot ziekenhuis. Nee?
je lijkt je zo aangevallen te voelen en zo defensief-agressief te schrijven, dat ik mij zowaar zelf aangevallen voel. Iemand met een burn-out, en ik vind zelf dat daar wel een groot stuk psyche bij zit. Want, hierbij mijn tweede punt: tussen de lijnen lijk ik te lezen dat psychische problemen volgens jou geen echte problemen zijn, dat het in je hoofd zit, dat je het je inbeeldt? Vind ik een pijnlijke vaststelling. Vraag aan iedereen die te maken heeft met psychische problemen, ze zullen u zeggen: “they are real baby”. Echter dan dat is het leven nog niet geweest. En die kunnen er zeer zeker voor zorgen dat je moe bent, dat je niet meer kunt denken, dat je niet meer functioneert.
Hierbij pleit ik dus graag voor mildheid. Voor die ander, die het misschien oprecht goed meende, of misschien ook niet. En ook voor jezelf. Want je meent het vast oprecht goed, daar ben ik van overtuigd.
Ik heb nog lang getwijfeld met posten omdat ik zelf effectief ook vreesde dat het zo overkwam, terwijl ik dat natuurlijk niet bedoel. En al zeker niet dat psychische problemen geen echte problemen zijn, want geloof mij, daar ben ik mij van bewust. Wat mij vooral frustreert (en dat zal ook aan de ondertoon van de bewuste vraag gelegen hebben) is dat alles zo op een hoop wordt gegooid terwijl de oorzaken en behandeling wel erg verschillend zijn. En hoewel er zeker een psychische kant zit aan een burn-out (wat overigens niet mijn officiële diagnose is) en wat bij mij speelt, is dat in mijn ogen niet de enige of voornaamste oorzaak. Ik heb die vraag (die zeker in de context nogal ongepast kwam) aangegrepen om nog eens te proberen uitleggen wat er bij mij speelt en er een herinnering aan te hangen dat je niet voor andere mensen moet denken, en daar blijf ik nog steeds bij. En dus voel ik mij aangevallen als dat wel gebeurt (zeker omdat ik heel veel moeite stop in uitleggen wat er aan de hand is), dus dat kan kloppen ? Hoop dat het zo duidelijk is ? ik wilde in elk geval niemand aanvallen, dus daarvoor wil ik wel graag sorry zeggen. Merci voor je reactie!
Je had wel echt gelijk, merkte ik bij het teruglezen, dus ik heb m’n insteek wat aangepast. Merci!
Oef, ben blij dat het niet in slechte aarde gevallen is. Hopelijk heb ik niet te veel energie van je gepakt.
Ik ben blij met de extra duiding.
En nu die hier te lezen valt: ik deel je mening volledig; mensen die geloven dat wat wij ondergaan niet echt is, wens ik schoontjes ook een burn-out toe (ook geen officiële diagnose, al gebruikt de huisarts die ondertussen wel). Al was het maar omdat je er een beter mens van wordt.
Ik blijf fan van je schrijfsels hoor!
Ben helaas ook al ervaringsdeskundige (mottig woord in deze context). Ik denk je wel te snappen, Lotte, als ik dat mag zeggen. Vroeger zou dat minder geweest zijn moet ik toegeven. Ik zou het ook steken op “pfff, stel je niet aan, bijt gewoon door, al dat woo-woo-gedoe”. Hoewel ik dat nooit of te nimmer zou gezegd hebben (misschien wel laten blijken, zo besef ik nu)…
Nuja, mijn emmertje was vorig jaar in het najaar ook (eindelijk?!) overgelopen, niet door een druppel, maar door een hele badkuip ineens. Mijn ogen gingen toen ook open. En inderdaad, daar waar absoluut héél echte fysieke klachten aan gebonden. En misschien was dat zelfs ook wel de reden tot het acuut besef toen. Want tot mijn eigen verbazing ben ik zelf zo goed als onmiddellijk hulp gaan zoeken (wat tussenhaakjes —letterlijk hier 😛 — niet eenvoudig was aangezien de meesten een patientenstop hadden, of in verlof waren, of…. … en ook dat kwam er dan nog eens bovenop).
Het heeft me geweldig deugd gedaan, en nog… want het is een héél lange weg die zeker niet altijd vlak rechtdoor gaat maar nog steeds vele putten bevat. De fysieke klachten zijn er ook nog zeker, vooral de moeheid (in alle aspecten van het woord), maar gelukkig al vele grootordes minder.
Merci voor je geweldige blogs 😉