Morgen is T-day

De reden waarom ik mij om 21.30 nog verticaal achter mijn computerscherm bevind in plaats van horizontaal in mijn flanellen fort (sinds ik er behoorlijk wat tijd in doorbreng, noem ik het liever niet meer gewoon bed)? Omdat ik morgen om 9.30 in het UZA word verwacht voor mijn eerste groepstherapiesessie en dat baart mij naast voorzichtige vooruitzichten en dikke vette sprankels hoop toch ook een klein beetje zorgen. Een beetje zoals de eerste schooldag, maar dan volwassener, iets minder spontaan en zonder speeltijd.

Eigenlijk hoop ik vooral dat het geen vage snottersymfonie wordt, waarbij iedereen uitgebreid uit de doeken doet hoe ellendig het leven voor hem of haar persoonlijk dan wel is, terwijl een doos witteproductenkleenex van schoot naar schoot doorgegeven wordt. Mocht dat toch het geval zijn, zal ik jullie verder moeten teleurstellen want dan loop ik gillend de zaal uit en zien ze mij daar nooit meer terug. Ik snotter namelijk alleen in extrazachte zakdoekjes met muntgeur én in het gezelschap van een zeer select groepje personen en/of knuffelbeesten.

Wat het dan wel wordt, dat zal ik morgen moeten uitvinden. Voor zover ik het begrepen heb, wordt het een soort van cursus “omgaan met je eigen batterij”. Dat is prima, want dat zat nooit eerder in mijn lessenpakket (ja, ik kijk naar jullie, (hoge)schooltjes), en toch schijt ik zeven kleuren en alle tinten daartussen. Want wie weet moet ik toch iets zeggen en ik kan niet zo snel denken onder druk en ik struikel zo vaak over mijn woorden tegenwoordig en ik praat überhaupt niet graag met vreemden en al zeker niet over mezelf en wat als iemand vrienden wil worden die heb ik toch al genoeg maar wat dan ook als ik het met niemand kan vinden dan worden het ook vervelende maanden en ARGH.

Dus omdat ik hier zo ongeveer toch een update beloofd had, en ik nu dus dringend iets moest doen omdat ik nog niet wil gaan slapen – want als ik ga slapen is het meteen morgen en morgen is T-day en ik ben er nog niet klaar voor – dacht ik, ik schrijf gewoon al die kleuren schijt van me af.

Is dat gelukt? Misschien een beetje. En nu heb ik ook gelijk een linkje dat ik kan doorsturen naar iedereen die mij de laatste weken vroeg of ik de zenuwen had. Mijn geheugen mag dan wel zijn aangetast door moe-ig-heid (vermoeidheid is een lelijk woord), praktisch denken kan ik nog als de beste.

Dan rest mij – vandaag althans – enkel nog een nederige bedanking voor alle liefs die ik heb ontvangen naar aanleiding van mijn taboe-vernielzucht. Het internet is af en toe best een fijne plek voor iemand die makkelijker (en liever) schrijft dan praat. Misschien moet ik morgen maar een whiteboard en stift meenemen, voor het geval er toch verwacht wordt dat ik iets zeg.

Zal ik T-day overleven? Je hoort het snel (of niet, en in dat geval is het antwoord “nee”).

L