Deze travelblogger is aan een flinke inhaalbeweging bezig (want ja, platte rust en dus verveling, maar dat legendarische verhaal volgt nog): LA, dames heren.
Joepie! Tijd voor 2 dagen decadent strandleven! Maar om toch met de voetjes op de grond te blijven vond ik het wel gepast om dat vooraf te laten gaan door een acht uur durende busrit. Het draait allemaal om de balans!
Omdat de busrit op zich te goedkoop was (9 dollar denk ik), reserveerde ik er maar gelijk dé topspot der topspots bij (+5 dollar, waar is de tijd dat je dat op schoolbussen voor elkaar kreeg met wat ellebogenwerk en een grote bek): bovenaan, vooraan. Als Lotte de bus neemt, doet ze het goed. Veel valt er over die busrit niet te zeggen, behalve dan dat mijn buurman erg knap en sympathiek was, maar dat ik te lomp was om hem mijn nummer te geven. Iedereen maakt fouten, maar ik ben de kampioen!
Wat belangrijker is dan het feit dat ik de potentiële man van mijn leven heb laten lopen, is dat ik heb besloten dat ik ook best wel in LA zou kunnen wonen. Niet om te werken, maar om gewoon heel de dag een beetje op Venice Beach te hangen, wat zowat de effectieve dagbezigheid van 80% van LA lijkt te zijn. Oh ja, en surfen en/of skaten. In al mijn enthousiasme had ik bijna een skateboard gekocht om me helemaal met hen te kunnen meten. Gelukkig bedacht ik me net op tijd dat ik m’n evenwichtsgevoel nog altijd niet mee heb en dat skateboards dus potentiële zelfmoordwapens zijn voor mij. Geen idee waar dat volkje van leeft, ik wil het ook niet weten, maar wat mij betreft is dat hét leven.
Wat nóg belangrijker is (mijn prioriteiten zijn nogal messed up), is dat Los Angeles de eer heeft gehad mij mijn allereerste world trip hangover te bezorgen. Met dank aan een zorgzame Couchsurfing-host, die vond dat ik als Belg toch de verschillende brouwerijen gezien en geproefd moest hebben. En de Koreaanse nationale drank. En de plaatselijke cocktails. Zorgzame jongen was het, en een vrij legendarische avond. De avond ook, waarop mijn Uber-ontmaagding plaatsvond (niet als in ‘ik werd überhard ontmaagd’, wel als in ‘ik gebruikte voor de eerste keer de uber-app om van punt A (allez, bar A) naar punt B (café B) te geraken’). Sorry, taxichauffeurs, maar ik ben verkocht.
Maar het aller-, allerfijnste (het was een close call met die kater, dat wel) was dat deze twee dagen doordrenkt waren van zon. 1 tintje bruiner en een stel prachtige zonsondergangfoto’s rijker (ja, ik heb me op m’n eentje tussen alle romantische, horizonstarende koppels van Santa Monica gemengd, ja) dus. En klaar om me, samen met m’n katertje in het volgende avontuur te storten: ik stapte bij een vreemde man in een wit busje. Voor een rondreis in het wilde Westen, welteverstaan, samen met 13 nobele onbekenden (toen nog, nu zijn ze bekender dan ik ooit had durven denken).
Tot de volgende!
L
