De afgelopen week heb ik 2 keer moeten uiteenzetten waarom ik niet Tinder, en twee keer vrees ik dat ik de vraag niet geheel naar waarheid heb beantwoord. Voor de non-smartphonegeneratie: Tinderen is een werkwoord dat officieel niet bestaat, maar afgeleid is van een app waarbij je foto’s en een paar feitjes over kerels in je buurt te zien krijgt die je dan naar links (afvoeren die handel!) of naar rechts swipet (ik zou ‘m doen!), als je naar rechts swipet en dat lekkertje aan de andere kant swipet jou naar dezelfde kant heb je een match (confetti, cava, taart, feest, een nieuwe ware liefde is ontsproten uit je telefoon!) en kan je met elkaar chatten en beginnen afknappen op de spelfouten van de andere kant. Lekker makkelijk, en blijkbaar dus ook de nieuwe standaard voor single twintigers.
Mijn antwoord was twee keer wat gezwets over de oppervlakkigheid van het hele ding. Foto’s swipen tot je een match hebt, dat kan nooit echt goed komen. Bovendien neem ik mijzelf al niet serieus, waarom zou ik de mannen die mij naar rechts swipen dan wel serieus nemen? Nee, Tinder, ik heb het even op mijn telefoon gehad, maar helaas, we waren geen match, die datingapp en ik. Want ja, oppervlakkigheid. Dacht ik.
Maar toen kwam ik hier terecht. De Flair, goeroe voor alle single vrouwen onder de 30 die hun leven graag wekelijks en in schreeuwerig roze letters verklaard én voorspeld zien (including me) had een nieuwe, niet-zo-oppervlakkige dating-app ontdekt: jij voegt 3 random vragen toe aan je profiel (en probeert daarbij ofwel zo diepzinnig ofwel zo grappig mogelijk te zijn) en je wacht tot iemand in je buurt de vraag werkelijk diepzinnig dan wel grappig genoeg vindt om erop te antwoorden, of je antwoordt zelf op een van de vragen van iemand uit je buurt, en hop, het ijs is gebroken en de conversatie kan verder gaan. Aangezien ik luidkeels loop te schreeuwen dat ik niet oppervlakkig wil zijn, maar ook niet eeuwig mijn bed wil opwarmen met mijn hartvormig kersenpitkussen (no offence, hartje) had ik dus geen enkel excuus om die app niet te downloaden.
Wat ik uiteraard dan ook gedaan heb, in naam van de wetenschap en het koude bed. Profiel aangemaakt, 3 vragen verzonnen (hoe komt het toch dat ik op de meest ongepaste momenten grapjes maak en op zo’n moment niks weet te verzinnen), het feestje kan beginnen. De vragen die ik voorgeschoteld krijg variëren van onbeschaamd (zou je een trio willen met 2 vrouwen?) over leep (welk geheim zou je nooit met mij delen?) tot gewoon saai (club of festival?) maar goed, toch kom ik toch een paar keer in de verleiding om te antwoorden. Waarna ik merk dat mijn antwoord in mijn hoofd beter was dan op het scherm, ik alles terug wis, en verder ga met vragen lezen. Het herinnert mij vaag aan die paar keren dat ik in mijn Tindertijdperk (dat zo ongeveer 2 dagen geduurd heeft) een match had waarna ik dacht “en nu kan het alleen nog maar tegenslaan”, om snel mijn telefoon weg te leggen en de “hey”-berichtjes die standaard zijn na zo’n match te negeren. Want de kansen dat dat goed gaat, die zijn toch maar minimaal.
Misschien, heel misschien, heeft het niks met oppervlakkigheid te maken (ik geef toe, ene Franklin beantwoorde een vraag van mij en ik heb ‘m genegeerd omdat hij dezelfde naam heeft als onze huismuis, dus ja, ook ik ben oppervlakkig as hell) en ben ik gewoon niet zo geschikt voor dating-apps. Dan kan je er mij nog zo van proberen te overtuigen dat dat al lang geen taboe meer is (as if I care), en dat er al zo veel mooie relaties van voortgekomen zijn, maar ik kan dat niet. Net zomin als ik op wildvreemde kerels kan afstappen en zeggen dat ik ze best knap vind. Ok, laat mij dat even herformuleren: ik durf dat niet. Zo. En dat is dan vanaf nu ook mijn antwoord op de meest gestelde vraag aan single twintigers in dit tijdperk. Ik durf dat niet.
Op naar het ouwe trouwe datingproces dus, of naar een toekomst met 70 katten,
L
