Gaat het jullie al vervelen, al die date-app-avonturen? Mij ook, maar dat lag eerder aan het onderwerp van mijn volgende stap dan aan de app. Want, en hier is tromgeroffel op z’n plek, ik heb al mijn trauma’s (eentje dus) aan de kant geschoven en ben toch nog maar eens op het gladde dating-ijs gesprongen. En na een paar rondjes awkward schaatsen en op mijn bek gaan ben ik toch maar snel weer de warmte van het veilig swipen in de zetel op gaan zoeken. Ik kan namelijk even goed daten als schaatsen: niet. Met dat verschil dat er bij een schaatsbaan meestal nog ergens een jeneverkraam in de buurt is, wat nu niet het geval was. Jammer.
Kijk hé, grof gezegd, al die verplichte ‘first date’-gesprekken, die interesseren mij voor geen fluit. Ik ben niet geïnteresseerd in diploma’s, zeker niet als je er 8 jaar over doet om die te halen en er geen spectaculaire -“ja maar tussendoor was ik tijdens een deathride-avontuur in een klif gestort en toen lag ik 3 jaar in coma”, op z’n minst- verhalen aan te pas komen, maar het eigenlijk gewoon door pure luiheid zo lang duurde. Ik hoef ook niet te weten wat je de afgelopen 5 jaren als vakantiejob hebt gedaan, en al zeker niet als dat elk jaar hetzelfde was (de bouwmarkt. Of all places.), en nee, je jaarlijkse vakanties naar exact hetzelfde plekje binnen Europa kunnen mij ook niet per se boeien. Sorry, ik ben gewoon niet snel onder de indruk denk ik.
Op de een of de andere manier verwacht ik iets anders (en I blame you, Disney, voor die verwachtingen). Liedjes en dansjes zijn niet verplicht (maar worden wel geapprecieerd), maar op z’n minst toch iets waarvan ik spontaan heel erg hard moet lachen (maar niet te hard, want volgens mij, ik ben niet zeker, is bier in je neus krijgen op een eerste date ook een no go), waarvan ik onder de indruk ben of waar ik wijzer van word. Oh, en misschien moet ik ook maar op zoek gaan naar iemand die het niet -zichtbaar- Spaans benauwd krijg als ik langs mijn neus weg laat vallen dat ik nogal slordig ben. Het scheelde niet veel of mijn gezelschap van gisterenavond had of een paniekaanval gekregen, of hij was luid gillend weggelopen. Terwijl ik dat toch echt niet kan veranderen.
Dus nee, gisteren was bepaald geen match, en ik dénk dat mijn “Hmm, misschien” op de vraag “en misschien kunnen we elkaar nog wel eens zien?” ook net niet enthousiast genoeg was, want ik heb sindsdien niets meer gehoord van mijn eerste posttraumatische date. Dat, of hij heeft alsnog een paniekaanval gekregen en is niet meer thuis geraakt. Dat zullen we nooit weten.
Of ik nu -net als bij mijn schaatspogingen- een jaar ga wachten om het nog eens te proberen? Laat ons afspreken van niet, want ik denk niet dat Kevin Vander Perre (de enige schaatser die ik ken) al bij zijn tweede keer op het ijs verrassend vrouwelijke pirouettes stond te draaien alsof het niets was. Misschien is het wel een kwestie van blijven oefenen. Of van mijn bek houden over mijn slechte eigenschappen, dat kan ook.
Ik werk eraan,
L
