Liefste papseflaps, deze is voor jou

Ik ben Lotte en ik heb een vader. Ik heb een vader die niet graag in de belangstelling staat (heb je dit venster al dichtgeklikt vader, of ga je ’t volhouden?) en bijgevolg ook te weinig in de belangstelling staat. Of het moest dan voor de klas zijn, maar die kinderen zijn verplicht om die mens aandacht te geven dus dat telt niet. Maar vandaag is het ergens Vaderdag, en of dat nu de officiële is of niet, ik heb geen flauw idee, maar het is blijkbaar de bedoeling dat je je vader in de spotlight zet. Fysiek kan ik dat niet doen, want ik heb geen verstand van belichting en mijn vader is sterker dan ik, maar dit is mijn personal space, en hier doe ik wat ik wil. Hey papa, zie je mij nog graag?

Dus alhier, mijn ode aan mijn papa, papske, Eeeeerrrrrik, Vercammen, vadertje, patje, padre, vader, grote, papsieflaps. De oorsprong van mijn lefties-genen en een ongelooflijk genie (dat van die appels en die bomen hoef ik niet meer te zeggen, toch?). Want hoe anders dan met die wetenschappelijk bewezen linkshandigencreativeit bouw je (zand)kastelen op aanvraag (dolfijnen, brandweerwagens, prinsessenkastelen, you name it), bezorg je die ene paardendochter van je een schilderij vol wilde paarden, maak je muizen op grotemensenmaat van papier-maché en schrijf je verhalen over dromenfeeën en existentiële kwesties als “wie doet de maan uit”? Ik wil niet weten hoe het er in je hoofd aan toe gaat, maar ik dénk drukker dan je zelf doet vermoeden.

Ongetwijfeld ben je dit nu toch aan het lezen, hoewel je eigenlijk van het begin al hebt willen wegklikken, en ik kan mij zo inbeelden hoe hard er al gezucht is in die 3 alinea’s die je nu ver bent, dus ik hou het verder kort. Maar thanks patje, om mij linkshandig te maken, want daar heb ik er nu eenmaal twee van en anders zou ik helemaal verloren zijn. En thanks om mij al in het eerste leerjaar te laten voelen dat leraarskindjes niet bijzonder zijn dan andere kindjes, een trauma voor het leven, maar daarna heb ik wel nooit meer straf gehad. En thanks om het na 2 compleet gestoorde kinderen toch niet opgegeven te hebben. En thanks voor dat paardenschilderij. En thanks om die muur te bouwen tussen Marijntjes kamer en de mijne. En thanks voor die spanriemen die ik jaren heb gebruikt om mijn verrotte bed bijeen te houden. En thanks voor al die andere trauma’s waar we nu echt heel hard om kunnen lachen (spek, ei, you know it). En thanks om elke dag opnieuw de meest bizarre liedjes te lopen fluiten.

Allez ja bon, thanks voor alles, je bent een vader om jaloers op te zijn (andere kinders dan hé, ik ben niet jaloers op jouw vaderskills, want ik moet zelf ook nooit een vader zijn, gelukkig, zou ik niet kunnen). Veeg nu die stiekeme traantjes maar weg en zeg dat ik een gestoord kind ben, terwijl je eigenlijk bedoelt dat je me graag ziet (mopje, ik weet dat je gewoon bedoelt dat ik gestoord ben. I got it from my daddy.).

LOVE YOU HE, ik hoop dat je een Vaderdag vol duveltjes, bospret, hondjesliefde, dochterabsurditeit en dutjes hebt!

L