Elk mens heeft af en toe spijt in zijn leven. Nooit gehad, zeg je? Mooi geprobeerd, maar think again. Het moment nadat je je ouders had verteld dat je niet meer in Sinterklaas gelooft, meer bepaald, het moment waarop je besefte dat je al die cadeaus door wijsneuzerij aan je neus voorbij ziet gaan vanaf dan voor de rest van je leven? Aha, ik dacht het wel. Gelukkig is Sinterklaas bij ons ongevoelig voor ongelovigheid en komt hij nog steeds, waardoor ik dat specifieke spijtmomentje zelf overgeslagen heb. Some people have all the luck. Geen nood, ik heb dan weer van andere dingen ontiegelijk veel spijt gehad. Kleine en iets grotere (maar vooral kleine). Een bloemlezing…
Ik heb tot op heden nog altijd heel veel spijt dat ik ooit het onzalige idee had twee gelijkende busjes nagellakremover (ja, dissolvant, ja) en ontschminker (voor de ogen, ja) naast elkaar te bewaren. Voor onwetende mannen onder ons, het een is bijtend spul dat je nagellak wegvreet, het andere is een zachte prikt-niet-in-de-ogen-olie die niemand kwaad doet. Je mag 1 keer raden welke ik verkeerd heb gebruikt, ik geef een tip, het was de domste van de twee vergissingen waaruit ik de keuze had! Uiteraard heb ik met dissolvant (en misschien met een paar pintjes te veel op, dat kan altijd) heel enthousiast mijn mascara willen verwijderen! Weetje voor in de rugzak van het leven: dat prikt wél in de oogjes. Dat prikt hard in de oogjes. Spijt van dus, hoewel het wel een mooi verhaal is. Niets uit geleerd ook, want die twee witte tubes body lotion en tandpasta naast elkaar in mijn badkamer roepen om een herhaling van de feiten.
Als dat het enige zou zijn waar ik spijt van had in mijn leven zou ik een erg gelukkige, doch atypische twintiger (bijna 23, niet vergeten, ik waarschuw je) zijn. Uiteraard heb ik ook spijt van andere dingen, bijvoorbeeld dat ik niet op Erasmus geweest ben (al is een job in een bedrijf met als gemiddelde leeftijd 25 in Nederland een waardig alternatief) of dat ik mij nooit echt verdiept heb in een instrument, zodat ik die briljante saxofoniste was geworden in plaats van dat meisje dat een beetje saxofoon, een beetje klarinet, een beetje dwarsfluit, een beetje gitaar, een beetje piano en een heel klein beetje cello speelt. Maar hé, niets meer aan te doen, dus blijf ik lustig verder een beetje van alles spelen (als iemand mij een cello of saxofoon cadeau wil doen kan ik al mijn instrumenten wat in evenwicht houden, bovendien ben ik toch bijna jarig, bedankt).
En last but not least -het spijtgevoel dat op dit moment in mijn leven overheerst- heb ik ontzettend veel spijt van de hoeveelheid havermout die ik vanochtend in mijn kom heb gekieperd. Zij die niet meer vooruit gaan geraken op de fiets groeten u!
L