Moeders aller lande, ik begrijp jullie nu. Lange tijd heb ik ermee gespot, luidop mee gelachen, er niets van begrepen, maar ik neem dat maar al te graag terug. Meer nog, ik ben bereid mijn uitgebreide, meer dan oprechte excuses aan te bieden voor al dat onbegrip, maar ik handelde uit onwetendheid. Wat iedereen in de nineties al doorhad treft mij nu eindelijk ook, beter laat dan nooit zeggen we dan, al weet ik niet zeker of dat hipheidsgewijs echt opgaat in dit geval. Misschien was het beter nooit dan nu geweest.
Eergisteren ben ik namelijk toegetreden tot de grootste groepering van Vlaanderen. De club waar naar schatting zo’n 50% van de vrouwen zich trots lid van mag noemen. Ik ben sinds zaterdagavond, ongeveer 2 minuten na de start van hun set, out and proud deel van de Clouseau-fanbase. Wat had ik ook gedacht, dat ik onbewogen zou blijven als een -en laat ons eerlijk zijn- best goed geconserveerd mannetje mij er uit alle macht van probeert te overtuigen dat ik de Nobelprijs verdien? Geen enkele vrouw zou dan niet overstag gaan, en dus was ook ik verkocht van bij dat eerste oogcontact. Dat rondom mij minstens 30 andere vrouwen (en dat is nog een hoopvolle schatting) dezelfde blik vingen, dat is bijzaak (al keek hij wel echt enkel en alleen naar mij). Ten slotte schept met z’n allen rondhupsen op hetzelfde ‘vonken en vuur’ een niet te negeren band, waardoor zelfs ik bereid word Koens ogen te delen. Niet helemaal van harte, maar toch.
Vlaandrens meest begeerde pappie (close call met dokter Filip die sinds Spoed al meer slachtoffers maakte dan redde, maar goed, kunnen zingen levert extra punten op), zijn band, en zijn onweerstaanbare nummers hebben mij volledig in de ban. Ik sta dus ongetwijfeld binnenkort te krijsen in de golden circle van het sportpaleis, mochten ze daar nog eens passeren. En dan neem ik mijn moeder mee als excuus, want jammer genoeg is “daar gaat ze” woord voor woord kunnen meebrullen niet per se het hipste dat je als twintiger kan doen. En ervoor uitkomen al zeker niet. Gek is dat.
Maar maak je maar geen zorgen, Valerie, het is alleen maar een verlangen…
L
