De voorlaatste dag van de boekenbeurs en eindelijk heeft mijn boekenliefde het gewonnen van de luiheid en ben ik op de fiets richting Expo gesprongen. De eerlijkheid gebiedt mij zelfs te bekennen dat het nog maar mijn 3e boekenbeurs ooit was. Op mijn eerste was ik een jaar of 14 en belandde ik er omdat ik toevallig meespeelde in een toneelstuk dat (no way!) gebaseerd was op een boek en waaruit we een paar scènes mochten brengen. De tweede keer kwam ik in de expohallen terecht omdat Boek.be het geinig vond om studenten journalistiek auteursportretten te laten draaien om die dan ergens op een tv-schermpje in de meest vergeten hoek van een van de duizend standen af te spelen. Gelukkig kregen die studenten wel een vrijkaart om hun eigen werk te gaan zoeken, waar ik dan ook dankbaar gebruik van maakte. Niet om dat tv-scherm te gaan zoeken, wel om op tocht te gaan en het geld dat ik voor dat filmpje niet verdiend had -want ik kreeg er al punten voor- alsnog uit te geven.
Ik boekenbeurs, jij boekenbeurst, wij hebben geboekenbeursd. Het is een vak apart, dat beurzen. Wie boekenbeurst ziet bijvoorbeeld geen mensen, hoogstens voel je er af en toe een omdat je per ongeluk naar hetzelfde boek graait, maar zelfs aan die dubbele sorry die daarop volgt komt geen oogcontact te pas. Wie boekenbeurst ziet en ruikt alleen maar -wait for it- boeken. Meevaller is dat, want het merendeel van de boekenbeurzers wil je echt niet ruiken, met die temperaturen daar. Bovendien zijn er geschiktere plekken om oogcontact te gaan zoeken met mogelijke droomprinsen.
Het grootste deel der boekenbeurzers gaat niet alleen voor de boeken, maar ook voor handtekeningen van de schrijvers der boeken. Het zoeken van die schrijvers is al een kunst op zich (eerlijk, als ze geen foto op hun achterflap plaatsen vragen ze er toch zelf om om niet gevonden te worden?), aangezien die zelf vaak uit verveling zitten lezen aan een van die witte tafeltjes en er zo uitzien alsof ze dat soort bezoekers zijn die niet kunnen wachten tot thuis en zich daarom maar installeren bij het naamkaartje van een of andere auteur die toevallig even naar de wc moest. Niemand wil het risico lopen om te dénken dat je je lievelingsauteur aanspreekt maar eigenlijk gewoon Nancy Janssens voor je hebt, die haar exemplaar van de nieuwste Pascale Naessens aan het doorbladeren is. Ooit -als ik wat meer te vertellen heb- staat daar trouwens vast ook een kaartje met mijn naam, dan zorg ik er wel voor dat ik nooit naar de wc moet (of dat ik mijn stoel dan meeneem) én dat mijn foto levensgroot op het boek staat. Enfin, als je dan je auteur gevonden hebt kan het aanschuiven beginnen. Of niet, als je daar geen zin in hebt. Mocht de lijn niet zo lang geweest zijn, ik had vandaag een handtekening van eeuwig jeugdheld Marc De Bel gescoord. Dan had ik ‘m gelijk kunnen vragen of hij mij nog herkende, dat ene kind dat lid was van de fanclub, dat een Boeboeks-t-shirt en dé Blinkerfiets had, en dat bijna het Bagbag-juweel gewonnen had, en of hij niet eens een boek naar mij zou willen vernoemen. Maar helaas, mijn geduld hield mij tegen en in plaats daarvan heb ik maar gewoon nog een boek gekocht.
Wie boekenbeurst of plant te boekenbeurzen zet best een limiet op zijn bankkaart, of neemt die gewoon niet mee. Tenzij de boekenbeurzer in kwestie stinkend rijk is of een bankkaart inclusief code gepikt heeft (in het eerste geval: call me, in het tweede geval: foei, en call me!). Je kan er nog zo van overtuigd zijn dat je een sterk karakter hebt en niets zal uitgeven, je gaat er toch nooit met lege handen buiten. Mensen die boekenbeurzen zonder boeken te kopen zijn mensen zonder ziel die waarschijnlijk op het voedingssalon of de eroticabeurs planden terecht te komen maar zich van weekend vergisten. Hoewel zélfs die mensen nog aan hun trekken (pun intended) zouden komen, daar zorgen de Jeroens (funny sidenote: ik wou in eerste instantie hier Piet Huysentruyt gebruiken, maar heb het uit goed fatsoen niet gedaan) en Goedeles van deze wereld dan wel weer voor.
Rijk worden doe je er niet, socializen doe je er niet, Marc De Bel vragen om een boek over jou te schrijven doe je er niet, maar toch is die Boekenbeurs als een gigagrote speeltuin waar je geen vriendjes moet maken en toch de tijd van je leven hebt. Een speeltuin waar je een put graaft om dan al je geld in te stoppen, om daarna nog steeds gelukkig te zijn. En je Netflix-abonnement stop te zetten. Want ja, geldgebrek.
Blut, maar in mijn nopjes,
L
