Goeiemorgen! Ik werd wakker met een wel heel heldere herinnering aan een wel zeer bizarre droom, en aangezien een stukje uit de Alladin-musical -dat mij toevalligerwijs (niet zo eigenlijk) net te binnenschiet- ‘maar wat zegt een droom als ik hem niet kan delen’ luidt, doe ik dat maar meteen. Al ben ik er vrij zeker van dat Alladin niet zo’n bizarre droom had als ik. Tenzij daar ook veel roltrappen, een reis naar Japan en ongebakken chocoladebroodjes in voorkwamen? Nee? Dacht ik al. Move over, Alladin, dit is mijn droom, en die ben jij in je duizend en een nachten nog nooit tegengekomen!
Het begon allemaal met het besef dat ik 3 uur later zou vertrekken voor een reis van 3 weken naar Japan. Ja, alleen, ja, want droom-ik is een dapper wijf. En omdat ik 3 uur later zou vertrekken moest ik wel heel dringend naar de luchthaven, maar potverdekke, was ik toch wel vergeten mijn moeder te verwittigen dat ze mij moest wegdoen zeker. Want droom-ik is niet alleen dapper, maar ook nogal vergeetachtig. Bovendien moest ik mijn koffers nog inpakken ook. Heel even was ik de wanhoop nabij (droom-ik kan niet veel hebben en heeft blijkbaar ook geen telefoon), maar geen nood, dromen zijn wonderlijk en dus stond ik even later -mét koffer- te draaien op de luchthaven. Ging het maar altijd zo makkelijk! Helaas was ik wel mijn handbagage vergeten, dus moedeloos als ik al was -droom-ik is niet zo’n creatieve oplossingbedenker- besloot ik bijna om gewoon maar terug te keren, tot daar op een al even wonderlijke wijze mijn mama verscheen, met een ingepakte rugzak (en een zus, al weet ik niet helemaal waarom die meegekomen was, maar hé, toch blij dat je er was, zuster!). Blijkbaar vergeten moeders dat niet, als hun dochter 3 weken op reis vertrekt en voelen ze aan wanneer die dochter haar handbagage is vergeten in te pakken. Wat een geruststelling, dat neem ik mee in het dagelijkse leven.
Goed, mijn bagage werd ingecheckt -neem ik aan- en ik nam afscheid van ouders en zus, die per dromenteleportatie naar huis vertrokken. Want de auto bleef waar hij was, op een soort kiss-and-ridezone (binnen in de luchthaven dan wel, in mijn droomwereld kan dat namelijk). Dus die moest ik dan maar even gaan parkeren, want 3 weken lang op die zone, dat gelooft niemand. Eerste hinderpaal? De bareel, waar je moest aangeven of je 8 of 11 dagen wilde blijven, want langer kon niet. Dat heb ik met een ‘ik vraag wel aan mama of ze de auto over 11 dagen komt halen’ van mij afgezet (echt waar mamaatje, mijn droom was niets zonder jou) en opeens was de auto geparkeerd. Nog wat later stond ik aan de ingang van het vliegtuig (te bereiken met een hele lange roltrap)… zonder handbagage. Want potverdekke, had ik die toch wel niet in de auto laten liggen zeker. En nu ik er zo over nadacht, ik had ‘m ook niet op slot gedaan.
De stewardess aan de deur van het vliegtuig zei dat ik eigenlijk geen tijd meer had, maar onverschrokken als ik (ok, droom-ik…) ben sprong ik met 3 treden tegelijk de roltrap af en ging op zoek naar de parkeergarage. Daar ben ik mij dan als een gek door mensen door beginnen worstelen, dat wil zeggen: nog meer roltrappen af en op -zelfs eentje in de verkeerde richting, wat ik in real life dus nooit of te nimmer zou durven, aangezien ik al bang ben als ik een juist rollende roltrap af moet stappen, ik ben zo’n droombadass! Tot ik uiteindelijk totaal gedesoriënteerd (dat ding had acht verdiepingen en droom-ik was een beetje vergeten te memoriseren waar ze de auto geparkeerd had, lompe doos) de hoop opgaf, omdat mijn vliegtuig toch al vertrokken was en ik -hoe veel ik ‘m ook op slot en weer open zapte- die auto niet terugvond. Gelukkig kwam ik toen een mannetje van de luchthaven tegen dat naar mijn wanhoop wilde luisteren en mij de goede raad gaf mijn chocoladebroodjes in het vervolg op voorhand te bakken, dat deden zij namelijk ook met hun biefstuk voor lange vluchten. En toen was ik zo in de war dat ik wakker werd.
Nu ik dat hier zo even herlees merk ik dat ik vooral veel vergeet, dat mijn mama een reddende engel is als ik die dingen vergeet, dat ik veel roltrappen ben tegengekomen en dat ik duidelijk niet klaar ben om 3 weken naar Japan te trekken. Niet dat dat mijn plan was. Die chocoladebroodjes, dat was een wat verrassende wending die ik niet helemaal begrijp. Maar hé, droomanalisten, hier kunnen jullie wel wat mee? Toch?
Ik ga alvast mijn broodjes afbakken voor de volgende keer,
L
Eén gedachte over “I have a dream…”