“Hé, maar Lotte, hoe gaat het nu écht met je?”
Aangezien niemand die vraag aan mij durft stellen omdat ik daar wel eens erg agressief van zou kunnen worden (serieus, dat is er toch echt zo een pseudo-psychologische opener om van te kotsen? Nee?), stel ik ze zelf maar. Geen zorgen, ik zal mezelf niet op mijn bakkes slaan, zover is het nog niet gekomen. Jawel, ooit wel eens, maar dat was per ongeluk.
To the point: het gaat best ok met mij! Hoewel ik nog altijd wanhopig (nee, kidding, wanhopig staat niet in mijn woordenboek) op zoek ben naar een evenwicht tussen mijn job, een soortement eenpersoonshuishouden, leuke dingen en pintjes (die laatste twee kunnen nu wel vaak gecombineerd). Dat evenwicht is voorlopig nog heel erg ver te zoeken, waarbij het eenpersoonshuishouden dikwijls de pineut is. Ach, stereotiepen zijn er om te bevestigen. Beter dat dan mijn werk verwaarlozen, nietwaar?
Verder heb ik onlangs helemaal zelf een verhaaltje geschreven, dat dit weekend dan ook nog eens voorgelezen werd aan kinderen, en waarbij er exact nul kinderen weggelopen zijn. Dat die kinderen op een boot zaten, wat ontsnappen nogal moeilijk maakt, dat vergeten we voor het gemak maar even. Goed voor dat evenwicht, zo’n projecten? Zeer zeker niet. Maar hé, ik heb nog tijd genoeg om terug (wait, zei ik ’terug’? Dat is een leugen) in evenwicht te geraken. Iedereen valt al eens van zijn balk. Niet dat ik gevallen ben, ik sta gewoon geregeld wat op 1 been met mijn armen te zwaaien. Dat maakt het leuker voor iedereen.
En aangezien ik na dat verhaaltje opeens weer tijd over had die ik niet aan mijn volwassen leven (lees: de afwas) wilde besteden ben ik alweer met het volgende bezig. Een bescheiden koorprojectje, met een al even bescheiden toonmomentje nu zaterdag. Eigenlijk heb ik dus gewoon even mijn niet zo evenwichtige leven blootgegeven zodat ik schaamteloos reclame kon maken.
DUS, wie al eens een beetje blij wordt van koormuziek, of gewoon van mij: zaterdag, 20u, Mortsel. Wie gaarne meer info wil kan bij mij terecht, ik heb toch tijd zat, tussen het werken en het koken en het eten en het afwassen en het repeteren en het pintjes kappen door. Dat heet evenwicht.
Tot zaterdag,
L
(Ik zou hier maar wat graag een foto bijplaatsen van een van de showkes die ik vroeger al eens gaf op de balk bij ons, maar helaas beschik ik niet over de juiste fotoboeken. Geloof mij maar op mijn woord dat ik vroeger al het evenwicht zelve was.)
Update: thanks mom!
