Een rits goede voornemens en een week mentale voorbereiding, meer was er niet nodig om mij, Lotte ‘not so sporty spice’ Vercammen in die grote etalage die fitness heet te krijgen. Gordijnen, geblindeerde ruiten of simpelweg kleinere ramen zouden al helpen, maar nee, wie sport doet dat in de volle spotlight. Allez, in tl-licht eigenlijk. Het heeft mij kopzorgen en een dag vol uitstelgedrag gekost, maar hé, drempels overspringen is een hobby van me, dus ben ik er toch maar naartoe gefietst (nog zoiets, waarom is dat niet gewoon achter mijn hoek?). Een eerste pluim op mijn hoed.
Toeval (maar niet heus) wil dat net op dat moment Thuis begon, dus met ietsje meer moed dan ik anders zou hebben ben ik op het eerste het beste cardiotoestel gesprongen (met eigen tv’tje, duh) zodat ik niets zou missen. Het nuttige aan het aangename koppelen, dat kan ik wel. Het bleek zelfs niet zo moeilijk te zijn, ondanks alle rampscenario’s die in mijn hoofd zaten te wachten om zichzelf te voltrekken, en ik ben er -tromgeroffel- niet afgevallen. Daarbij blokkeerde een irritant pop-upscherm het beeld zodra ik stopte met bewegen dus moest ik wel blijven gaan. Applaus, en nog een pluim op mijn hoed!
Tijd voor de groepsles (alles uit een gratis dagpas halen heet dat dan), en wat hadden ze vandaag in de aanbieding? Yoga (ja en nog veel meer, maar het kostte mij wat meer tijd dan gepland om mijn moed bijeen te rapen en dus was alleen late-nightyoga over). Prima, want na al dat werkloos zijn kan ik wel wat ontspanning gebruiken. 3 man, een lesgever en een gigaspiegel in het kleine zaaltje, dus helaas, extra veel aandacht voor wie wat goed, maar vooral hopeloos verkeerd en onhandig doet. Uiteraard troefde het ervaren mevrouwtje dat voor de gelegenheid sportsokken had aangetrokken (serieus, voor yoga?! Show-off.) mij op alle vlakken af, maar dat de yoga master zelf opmerkte dat ik vroeger nog geturnd heb, dat maakte veel goed. En dat kwam echt niet alleen omdat ik mijn fluwelen maillot vanonder het stof had gehaald. Er staan ondertussen al drie pluimen op mijn hoed.
Naast al die onnatuurlijke houdingen en figuren moet ik duidelijk ook nog werken aan het leegmaken van mijn hoofd. Wat een verrassing weer. Ik vind het namelijk nogal moeilijk om niet te staan bedenken wat voor uitzicht de man achter mij (kont omhoog!) én de yoga master (tieten naar voor!) bij elke pose hadden en hoe ik dat tot een minimum kon beperken, waardoor rustig worden en ontspannen in mijn koppie mij niet meteen afging. Komt daar nog bij dat ik agressief word van mensen die mij willen vertellen hoe ik moet ademen. Je bent koppig of je bent het niet. Maar al bij al ben ik maar een paar keer omgevallen, heb ik niemand anders omgeduwd en heb ik maar 1 stil protje gelaten (het minste van allemaal, durf ik wedden). Het allermoeilijkste deel was nog dat ene moment van “totale ontspanning” op het einde waarbij iedereen zich eigenlijk gewoon om het hardst inspant om niet in slaap te vallen. Ik heb ondertussen dan maar een mentale boodschappenlijst gemaakt, ideaal om wakker te blijven én te multitasken. Dat brengt het totaal op vier pluimen.
Ik wou mijn succesvolle sessie beëindigen met de populaire fitnessselfie, kwestie van die pluimen ook aan de buitenwereld te kunnen tonen, maar helaas, de kleedkamer met selfiespiegel was nooit leeg, dus ik kreeg de kans niet. Hoe doen al die fitgirls dat elke dag opnieuw?
Of ik nog terug ga? Dat zullen we nog wel zien. Al die toestellen zonder tv’tje zagen er nogal beangstigend uit, dus misschien moet ik mij eerst maar gewoon een personal coach zoeken. Een knappe, single, rijke personal coach. Ja, dat ga ik doen.
Tot in de etalage!
L
Noot: dat van die turnmaillot is gelogen.
