“Dear lord, ze heeft weer een nieuwe hobby.”
Nieuwe hobby, nieuwe lifestyle, nieuwe identiteit, you name it. Sinds een klein half jaar ben ik een gym girl (sommigen in de community zouden het gym rat noemen maar ik heb werkelijk geen idee waarom je zoiets over jezelf zou zeggen), en ik heb vragen. Bemerkingen. Twijfels. Alles eigenlijk.
Hoe is het zover gekomen? Goede vraag. Ik kon niet meer lopen zonder pijntjes, en dat werd frustrerend. Dus na jaren lezen en horen dat je eigenlijk ook moet zorgen dat je benen je effectief kunnen dragen voor je gaat rondhossen, werd het nu eindelijk tijd voor de praktijk. Komt daar nog bij dat de adviserend arts van het ziekenfonds (de figuur waar ik het bangst voor ben in de wereld, en dat wil wat zeggen) krachttraining ‘een goed idee’ vond. Kijk, als een adviserend arts zoiets zegt, dan hoor ik in mijn hoofd: als je tegen de volgende afspraak mijn bureau niet boven je hoofd kan tillen, krijg je nooit meer een uitkering.
Dus ging ik op zoek naar begeleiding. Daar zaten nogal wat eisen aan vast (mag niet afgeschrikt raken door tranen, moet aardig zijn, mag geen onrealistische dingen eisen en moet tegen beledigingen en gevloek kunnen), dus duurde het even voor ik de juiste kinesist gevonden had. In de zomer startte mijn fit journey met enkele begeleide sessies tussen reisjes door en home work-outs op alle mogelijke locaties. Maar na mijn jaarlijkse vakantie werd het menens en sloot ik een abonnement af bij de grote oranje fitnessgigant.
Is dat een plek waar je drie keer per week anderhalf uur wil doorbrengen? Neen. Is dat de dichtstbijzijnde optie, waardoor ik excuusjes als ’te koud’, ’te ver’ en ’te veel kans om overreden te worden’ tot een minimum kan beperken? Affirmatief. Bonuspunten omdat er een ladies zone is waar er niet naar je gestaard wordt als je toevallig borsten hebt, en waar toestellen wél afgekuist worden na gebruik.
Dus ben ik nu het soort persoon geworden dat gewichten uit het rek tilt alsof het zakjes chips zijn en die zonder angst op de loopband strut alsof het een catwalk is (en ik een supermodel met haast). Of zo lijkt het toch. En in de tussentijd observeer ik en verwonder ik mij over bepaalde zaken. Een bloemlezing.
Ik voel mij elke keer opnieuw als de minst ervaren persoon in de ruimte.
Dat kan niet waar zijn, en dat weet ik ook. Ik ben al drie maanden vaste klant en het verloop bij mijn fitnessfiliaal is zo enorm dat er waarschijnlijk elk uur wel iemand voor de eerste keer binnenloopt. En toch denk ik elke dag weer dat ik de grooste amateur in de zaal ben.
Mannen kreunen harder (en vaker) dan vrouwen.
Het schijnt dat je door te kreunen meer inspanning kan leveren, maar is het dat écht waard als je er je hele omgeving ongemakkelijk mee doet voelen? En waarom doen vrouwen dat dan niet? Bovendien is het niet eens gezond om voortdurend kreunwaardige inspanningen te leveren. Als je bij je eerste duwtje al kreunt alsof je een stalen buis doormidden buigt in het midden van een circusring, dan heb je een te zwaar gewicht uitgekozen, punt. Ik ben dan wel amateur, maar zoveel weet ik nog net wel.
Als je op een dieptepunt begint, ga je snel vooruit
Eerlijk is eerlijk, ik begon van het absolute minimum. De kleinste gewichtjes, de lichtste setting op elke machine, wandelen op de loopband. Maar dat heeft zo ook zijn voordelen, want mijn vooruitgang gaat hard, en dat motiveert dan weer om nog harder te gaan.
Een lijf kan ook veranderen zonder er iets aan te zien
Sinds ik ergens las dat je niet moet focussen minder (gewicht, eten, kledingmaten, you name it), maar net op méér gewicht tillen en méér voedzame keuzes maken, probeer ik dat toe te passen. Toegegeven, dat is op sommige dagen makkelijker dan andere, maar als ik de gewichten van dag één vergelijk met wat ik vandaag de lucht in zwier, kan ik het niet ontkennen: ik zie er misschien niet anders uit, maar ik ben wél veranderd.
Die cyclus heeft meer invloed dan ik dacht
Eén week per maand is mijn vooruitgang plots in geen velden of wegen te bespeuren. Ik verslik mij op gewichten die ik twee dagen eerder nog boven mijn hoofd slingerde, en lig met mijn tong op mijn tanden in de helft van mijn sessie. Nog nooit in mijn leven werd ik zo geconfronteerd met de gevolgen van mijn cyclus op mijn prestaties. Maar dat is prima, want nu ik dat weet (en de link heb gelegd), kan ik het gewoon een weekje rustiger aan doen, in de wetenschap dat het de week erna zonder fout altijd weer beter gaat.
Qua zelfvertrouwen heb ik nog veel te leren
De fotoshoots waar ik al getuige van ben geweest, zijn niet meer te tellen. Ik begrijp het, de spiegels zijn handig en je ziet er strak en sterk uit, maar waar halen mensen in godsnaam de ballen vandaan om een kwartier te zitten poseren op een toestel waar misschien wel iemand anders op zit te wachten? Of om uitgebreid naar hun eigen kont te staren om de beste hoek te bepalen voor een foto die na 24 uur toch weer verdwijnt? Ik kan er alleen maar bewondering voor hebben, want vooralsnog ben ik 100% van de tijd die ik in de fitness doorbreng bezig met zo onzichtbaar mogelijk zijn, zodat de meer ervaren (uitziende) sporters de ruimte hebben om hun ding te doen. En sorry voor het storen.
Dat is dan gelijk ook het werkpuntje voor de komende maanden: minstens even veel plaats durven innemen als de fitgirls die het volgens mijn fucked up brein wél zouden verdienen. Ik betaal evenveel abonnementsgeld, dus ik heb evenveel recht op dat bankje, dat stukje spiegel, die loopband. En geen sorry.
Ik ben een beer.
Ik heb recent pas ontdekt dat ik extreem goed ga op complimenten, dus geef ze mezelf ook in overvloed. Want what the fuck, wat voor een beer ben ik eigenlijk. Trots op mezelf.
Hoelang duurt deze nieuwe fase in mijn leven? Dat gaan we meemaken, maar voorlopig ben ik het berenleven nog niet beu.
L
Keigoed bezig beertje. K bewonder jou flinke doorzetter…..jij bent keimoedig ….doe zo voort…..