Een vriendelijke vraag

Een zeer goede ochtend, middag, avond of nacht,

Vandaag gebruik ik mijn schrijfhalfuurtje voor een klein verzoek. Iets dat misschien makkelijk lijkt, maar dat niet is. Iets dat ik mij zelf ook nog niet helemaal eigen heb gemaakt. Maar iets dat wél bijzonder sympathiek is.

Hou in je achterhoofd dat niet iedereen die je tegenkomt gezond is en/of kan wat jij kan.

Voilà. Dat is alles. Waarom ik dat zo expliciet wil vragen? Omdat ik de afgelopen maanden heb gemerkt dat ik het moeilijk vind om zelf uit te moeten leggen dat het niet zo lekker gaat – omdat mensen er stomweg niet bij stilstaan dat dat kan. En dat ze verwachten dat als je er gezond uitziet, je dat ook bent en dus gewoon meekunt met de rest van de wereld.

Newsflash: dat is niet zo.

Een makkelijk voorbeeld is de zitplaatsen op de bus. Vanzelfsprekend zijn die voor ouderen, zwangere vrouwen en vooruit dan maar, mensen op krukken krijgen er ook eentje. Akkoord. Maar iedereen die niet aan die visuele criteria voldoet loopt een risico op vuile blikken (en/of opmerkingen) bij het niet spontaan afstaan van zijn zitplaats. Terwijl ik het op slechte momenten bijvoorbeeld ook gewoon niet trek om langer dan 15 minuten recht te staan.

Zal mijn vraag het meisje bereiken dat onlangs vlak voor een oude vrouw in een buszitje schoof (eentje dat nota bene voor die vrouw was vrijgemaakt) “omdat ze hakken aanhad en toch lekker eerst was” – en zo mij liet rechtstaan voor die oude vrouw? Waarschijnlijk niet. Maar misschien wel andere, niet-zo-boertige mensen die er normaal niet zo bij stilstaan dat niet iedereen zo’n topconditie heeft als zijzelf. Hakken of niet.

Het gaat me hier niet enkel om busstoeltjes. Zelf heb ik pas onlangs echt meegemaakt hoe onaangenaam zo’n onschuldig lijkende aannames kunnen zijn.

Ik ben namelijk vorige week beginnen huilen op een golfbaan (#lifegoals). Het heeft me een ritje in een golfkarretje opgeleverd (#nogmeerlifegoals), maar het had ook vermeden kunnen worden. Om die rit in dat golfkarretje had ik dan wel gewoon gevraagd.

Waarom in godsnaam ik op een golfbaan was? Omdat het kan. En omdat we als schoonmoederverjaardagscadeau een golfinitiatie gepland hadden (aanrader, by the way). Ik was voorbereid, had op voorhand best flink gerust en wist dat ik moest stoppen als ik merkte dat het nodig was. Dus mepte ik er lustig op los (en bleek ik een absoluut natuurtalent te zijn, maar dat terzijde).

Tot ik merkte dat mijn lijf het niet meer trok, en ik mezelf (bijzonder trots omdat ik het doorhad) aan de kant zette. So far, so good. Ik was lichtjes teleurgesteld in het aantal ballen dat ik maar had kunnen wegflikkeren voor ik moest ophouden, maar kon mij verder wel amuseren met het roepen van uiterst professionele commentaar naar mijn medemeppers.

Er waren maar een paar woorden (en een lachje, en dat was geloof ik het ergst) van de instructeur nodig om m’n mood te doen omslaan en dat was het simpele “oei, er is er al eentje gaan zitten”. Kijk, dat klinkt misschien onschuldig, maar in mijn hoofd komt daar gelijk een lawine aan associaties bij. ‘Ik ben niet goed genoeg.’ ‘Ik kan niet zoveel als de rest.’ ‘Ik moet verder proberen doen.’ En dan gaat het mis. En dan begin ik te huilen op de golfbaan.

Hoe onnozel mijn voorbeeld ook is en hoe goedbedoeld die opmerking ook was, de hele situatie was onnodig en best pijnlijk. En ik geloof dus ook dat als we daar met z’n allen net iets alerter voor worden, het alweer een beetje een mooiere wereld wordt.

Wat had meneer de instructeur (die het achteraf in z’n golfkarretje wel weer goed heeft gemaakt hoor) wel kunnen zeggen? Niets, dat is altijd een makkelijke optie. Maar gewoon vragen of het gaat, kan ook geen kwaad. Of even checken of iemand iets nodig heeft. Zo moeilijk is het allemaal niet.

Onthou gewoon: niet alles is voor iedereen even makkelijk. Kader het in, hang het tegenover je toilet, tatoeëer het op je hand. Karma zal je (alweer) belonen.

Zeg, bedankt hé,

L