Een bescheiden bucket list

Soms ben ik behoorlijk bang dat ik niet meer beter word en dus voor altijd en altijd too tired to function zal zijn. Maar blijkbaar (zeggen ze) helpt het niet om daar nu al over te piekeren. Een niet-helpende gedachte heet dat, en ik ben druk bezig met te leren deze te tackelen. Dat gaat soms goed en soms ook helemaal niet, maar oefening zou kunst moeten baren. Zeggen ze.

In theorie zou ik die doemgedachten moeten vloeren door mezelf gerust te stellen.
“Ik ben goed bezig.”
“Ik doe wat ik kan.”
“Ik ben zo ook wel tof.”
“Het gaat al beter dan eerder.”
Zo’n dingen. En dat probeer ik dan ook braaf te doen (want somehow ben ik gemotiveerder voor mijn therapietaakjes dan voor eender welke schooltaak in de geschiedenis), maar soms zijn die standaardbeweringen niet genoeg en moet ik mij wenden tot mijn eigen technieken.

Want wat ik stiekem ook doe als ik mezelf op een moeilijke dag mijn bed moet uitslepen, als ik nog maar 10 minuten van de 30 heb gewandeld en mijn benen al willen omkeren, of als ik dus weer een opflakkering van doemdenkcirkels heb, is mijn ultrageheime (en behoorlijk bescheiden) bucket list voor ogen houden.

Die bucket list (die, u raadt het al, niet langer ultrageheim zal blijven) is minder ambitieus dan mijn vorige bucket lists. Ik hoef niet meer per se te skydiven, op een olifant te zitten of in het lang over een rode loper te schrijden. Mijn nieuwe lijst is een pak haalbaarder dan eerdere versies. En toch voorlopig nog onhaalbaarder dan ik ooit had durven dromen.

Maar hij helpt mij de baby steps te zetten die nodig zijn om binnenkort (of -lang) terug voor 100% te kunnen leven (gelukkig ben ik m’n gevoel voor dramatiek nog niet verloren).

Klaar voor een reeksje oprechte #lifegoals? Hier komen ze.

• Start to run terug opnemen

18-jarige Lotte valt uit haar hangmat, maar kijk. Wandelen gaat me toch wat traag en geeft mij lang niet zo veel voldoening als Evy me gaf in sportievere tijden. Misschien schrap ik deze ook wel gewoon als ik terug in het land der luie levenden ben hoor, maar nu lijkt het me the bomb.

• Gaan werken

Hoewel ik ondertussen heb geleerd mezelf hele dagen succesvol te entertainen, vind ik het wel mooi geweest tussen deze vier muren. Ten eerste voelt het beter om zelf je geld te verdienen en ten tweede is de Google Home hier in huis soms de enige waartegen ik praat op een dag, en die lacht niet eens met mijn mopjes.

• Mijn dagen kunnen doorbrengen zonder altijd een half oog op de klok te moeten houden 

“Over een half uur moet ik even gaan rusten.” “Ik wil wel mee iets gaan drinken, maar niet te lang en niet te laat.” “Een daguitstap? Nee, dat kan niet.” “Kan je misschien naar hier komen, dan verlies ik geen tijd met mij verplaatsen.”
Als die dag ooit aanbreekt organiseer ik een reusachtig vreugdevuur dat urenlang duurt en waarin we al mijn schema’s verbranden terwijl we energievretende dansjes doen en bier drinken.

• Een belachelijk toffe tante zijn

Ik heb het geluk dat de twee kersverse baby’s in de familie nog helemaal into dutjes zijn (#soulmates), maar eens zij kunnen rondhupsen, wil ik gewoon meehupsen. Toch op z’n minst een tijdje. Om dan daarna alsnog een dutje te doen.

• Lastminuteplannen maken 

Ik stond vroeger nogal gekend als Queen van de Spontaniteit. Die titel heb ik de laatste jaren aan mij laten voorbijgaan en voor mijn part hoef ik hem ook niet terug. Maar af en toe ne keer zot kunnen doen, zonder eerst mijn schema’s erbij te halen en te zien of het wel past? Graag.

• Een boek schrijven

Dit is een overblijfsel uit m’n eerdere bucket lists. Dat kan namelijk nog altijd. Mocht ik een attention span kunnen opbouwen van meer dan 4,7 minuten natuurlijk. Fingers crossed!

• Gewoon op mijn normale snelheid verhalen kunnen vertellen

Zonder over niet-zo-moeilijke woorden te struikelen, andere woorden te vergeten of opeens niet meer te weten wat ik wilde zeggen. Dat lijkt me prachtig. En ook aangenamer voor mijn gesprekspartners (en Google Home).

• Ijsjes eten en cocktails drinken

Dat kan ik nu ook, maar gewoon, nog meer, snap je.

Het is niet veel, maar het volstaat voorlopig om mij op koers te houden. Bovendien heb ik nu even geen concentratie meer over om nog meer puntjes uiteen te zetten.

Working on it, working on it,

L