Er moet mij hier alweer iets van het hart. Want met al die zon (die er tot eergisteren toch echt was, ik weet het nog goed) en al die vrije tijd komt de modale Vlaming al eens zijn kot uit, en dat op de enige legale manier mogelijk: om te sporten. En dat jongens, dat frustreert mij. Want opeens zie ik iedereen halve, hele of dubbele marathons lopen, het ganse land doorkruisen op de fiets of trektochten maken alsof het allemaal niets is.
Daar heb ik uiteraard niets op tegen, want you do you en bewegen is gezond. Maar waar zijn jullie voorbereidingen jongens? Waar kan ik zien dat jullie ook hard hebben moeten knokken om die dagtochten te kunnen maken? Waar vind ik de statistiekjes van jullie moeizame looptrainingen?
Ik zal er maar gewoon voor uitkomen. Ik ben knetterjaloers op iedereen die op een dag wakker wordt, denkt “ik ga eens sporten” en dan met de vingers in de neus kilometers knalt. Want ik ben al een jaar aan het ploeteren om ocharme 5 kilometer te kunnen wandelen. Ik ben al 100 keer opnieuw begonnen aan Start to Run, omdat het telkens weer misgaat. Ik zit een hele dag met bibberbenen als ik een halfuurtje gefietst heb. En dat vindt deze Calimero echt bijzonder oneerlijk.
Nu zoek ik het natuurlijk ook gewoon zelf, want ja, ik zit op Strava, het platform bij uitstek waar mensen hun succesprestaties online gooien en nee, ik ga daar niet mee ophouden. Ik vind het namelijk veel te leuk om zelf mijn toertjes ook te delen. Vooral omdat ik – waarschijnlijk net omdat ik van zover kom – echt heel trots ben op elke afgelegde meter. Dat zullen die gelegenheidssporters met onterechte topconditie vast ook wel zijn, maar vermoedelijk toch nog net iets minder, dat kan trouwens moeilijk anders. En daar probeer ik mij dan maar aan vast te houden.
Nee, ik ga voorlopig (zeg nooit nooit) geen snelheidsprijzen winnen. En nee, ik ga geen ultramarathons lopen. En nee, ik ben op geen enkel vlak de sterkste. Dus ik heb dan maar mijn eigen prijzen gemaakt.
Als eerste in de virtuele prijzenkast: Doorzetter van het Jaar. Deze prijs deel ik met iedereen die af en toe toch naar buiten gaat, ondanks het feit dat het eigenlijk niet gaat. Iedereen die voor elke gewandelde minuut het driedubbele moet recupereren. En iedereen die nog nooit een runner’s high (of zoals ik het noem: de grootste scam van deze eeuw) heeft meegemaakt en toch blijft ploeteren. You go!
Daarnaast staat Revival van het Decennium. Voor mij, maar ook voor mijn medestanders die te kampen hebben (gehad) met honderdeneen blessures of extreme vermoeidheid, hun sportkleren verplicht helemaal achterin de kast hebben gestopt, en die er uiteindelijk maanden later toch terug uitgevist hebben om van ver onder nul opnieuw te beginnen. Wat. Een. Prestatie.
En ten slotte, op de bovenste plank, het pronkstuk van de collectie: de Lifetime Achievement Award. Voor iedereen met een conditie van ver onder het gemiddelde – en nee, dat heeft geen flikker met luiheid te maken, die al die L.O.-lessen heeft overleefd, waarin genetische gelukzakken hun punten al bij het binnenkomen van de kleedkamer in hun zak hadden, terwijl wij onze longen eruit liepen om toch maar net 50% te halen. Zij die van die lessen geen ene fluit opgestoken hebben, al hun zin om te sporten samen met hun puntengemiddelde de grond geboord in zagen, en toch opnieuw de draad hebben opgepikt, maar dan deze keer voor zichzelf. Yay me, yay jullie, we rock.
Groetjes vanop m’n zelfgebouwd podium!
L
Hahaha. Geen enkel podium voor mij. 🤷♀️