Het is gebeurd. Een zwarte dag voor de Amsterdamse geschiedenis en een nieuw hoofdstuk in mijn biografie (die ongetwijfeld ooit al jullie salontafels zal sieren). Deze week heb ik namelijk definitief afscheid genomen van mijn eerste zelfgezochte, zelf van een energiecontract voorziene, zelf met internet uitgeruste appartementje. Tijd dus voor een ode aan ons teerbeminde stekje in de Vaalrivierstraat, waarmee we lief en leed, chocolade en wijn, goede en slechte tijden en keuken en inloopdouche deelden.
Ach appartementje, wat ben je goed voor me geweest. Je leerde me de struggle van het verhuizen, omgaan met de pain in the ass die ‘Amsterdamse huizenmarkt’ heet en voor mezelf zorgen in alle opzichten. Je leerde mij dat een verre vriend soms nog altijd aangenamer is dan een gekke buurvrouw, vooral op zondagochtend, omdat verre vrienden dan hun klep houden en gekke buurvrouwen niet. Je leerde mij dat ook hoekappartementen de zwaarste onweders doorstaan en dat stof sneller valt dan mijn stofzuigskills aankunnen. Je ontving mijn liefste vrienden met gepaste allure en overtuigde hen stuk voor stuk (ok, de een al iets vlotter dan de ander) van de charme van de Transvaalbuurt. Je bood een golden seat voor ramptoerisme bij buurtschietpartijen en een waardig vertrekpunt voor duizend verschillende looproutes. Je voorzag me van een extra huisgenoot en vriend, Franklin de huismuis, die ik harteloos heb proberen vermoorden, waarvoor mijn excuses trouwens. Maar ik weet zeker dat hij, zijn bff’s en eventueel nageslacht nog tot in de eeuwigheid met even veel enthousiasme je nieuwe bewoners zullen entertainen.
Ik zal jou en je losliggende plintjes, je piepende deuren en je verraderlijke badkameropstapje ontzettend missen. Net als het loskomende plankje in de keukenkast, de oldschool ketting op de deur en de deurbel, die meer weg heeft van een brandalarm dan van eender wat anders. En als ik na al dat treuren nog tranen over heb spendeer ik die vast aan de wc met observatieplatform, de met karton dichtgeplakte muizendoorgang in de hoek van mijn slaapkamer, en de rammelende spiegel aan de wc-deur.
Ik kan zeuren wat ik wil, maar liefste vaalrivierappartementje, ik ga je missen. En ik ben je dankbaar, want in jou en door jou en met jou ben ik veranderd.
Amen.
L
