Haboe! (vergeef me, ik heb onlangs* een Boeboeks-strip in handen gekregen)
Volgens Facebook, queen of memories en nutteloze cijfertjes, heb ik al 9 dagen niets van me laten horen. The shame, the shame, maar, voor u begint te oordelen en nooit meer terugkomt (alsof ik dat zou merken), ik heb een uitleg klaar! Ik heb namelijk de laatste week elke dag wel op punt gestaan een intens zielig schrijven online te gooien, maar omdat ik jullie dat niet wilde aandoen heb ik mijn zieligheid rechtstreeks naar de personen in mijn nabije omgeving gericht (eeuwige dank daarvoor, vriendjes, love you to pieces), zodat ik het hier leuk kon houden. Wees me maar dankbaar, want mijn zelfmedelijden was groot.
Tot nu, want *tromgeroffel*, vandaag is mijn eerste pijn- en pijnstillerloze dag sinds mijn nieren op een dolle woensdagavond besloten te ontsteken en mij achter te laten als een jankend hoopje ellende. Wat dan weer leidde tot het langste ziekenverlof dat ik ooit heb gehad (een week, ladies and gentlemen!) en meer verveling dan ik mij ooit had kunnen voorstellen (mijn liefde voor netflix en alle soorten communicatie met de buitenwereld was nog nooit zo groot). Thanks, niertjes, het was een prachtige ervaring. Never again please.
Maar, ik ben nog steeds ik, en ik zou ik niet zijn als ik die tijd niet nuttig gespendeerd had. Zo maakte ik een grondige studie van het genre chickflick (de resultaten zijn bij mij op te vragen), was ik een van de eersten (nee, ik stond niet ’s nachts in de winkel, “een van de eersten” is hier nogal ruim te interpreteren) die de nieuwe avonturen van Harry Potter begon te lezen, en ben ik door mezelf gekroond tot keizerin van de powernap. Oh, en ik ontdekte alle variëteiten eenpansgerechten van alle mogelijke supermarkten in de buurt, want hé, wie ziek is moet echt niet staan koken.
Je ziet, ik heb een ontzettend leerrijke week achter de rug, maar zoals het in elke chickflick gaat: aan alle mooie liedjes (meestal irritant vrolijke popsongs die na een maand nergens meer te horen zijn behalve in de aftiteling van die ene kutfilm) komt een einde, en zo ook aan de -naar mijn mening iets te langdradige- symfonie van mijn lieftallige niertjes. Ik hoop althans dat ze nooit meer op zo’n onzalig idee komen. Wat helaas ook inhoudt dat ik mijn nieuwe hobby’s clichéfilmkijken en marathondutten op een lager pitje zal moeten zetten. Voor Harry Potter vind ik nog wel een plekje in mijn after-ziekenverlof-leven. Verschil moet er zijn.
Het volgende dat je van mij hoort komt waarschijnlijk van aan onze mooie Belgische kust, waar de zon zal stralen, de cocktails als vanzelf in mijn handen zullen springen, de zonsondergang élke avond het instagrammen waard is en ik waarschijnlijk toch maar weer een gooi doe naar die medaille marathondutten. Wa-hant, na irritant ziekteverlof heeft deze not-so-lucky-maar-dus-binnenkort-wel-lucky bastard écht verlof volgende week! Er zijn mooiere tijden op komst, voor mij, en voor die aardige, totaal niet-aandachtshoerige niertjes van me (no hard feelings hé).
Weer helemaal alive en kicking,
L
Noot: ook dit blogbericht is niet vrij van enige overdrijving en/of pathetiek. Vergeef me.
*Onlangs = in de wachtkamer van de dokter, maar dat kon ik daar nog niet vertellen, want dan was heel de spanningsopbouw weg, snap je? Shout-out naar mijn huisartsenwachtpost trouwens, die tenminste deftige lectuur te voorzien voor halve kinderen als ik.
