Oh oh shame on me! Wat een gênant lange stilte was me dat! Maar geen zorgen, ik ben terug. Oorzaak van het totale gebrek aan onzin? 1 verhuis in 2 delen, 1 nieuwe job, 1 emigratie en 1000 leuke mensen in mijn buurt. Met als gevolg: kortsluiting in mijn hoofd en geen tijd meer om jullie te plezieren. Wat een egoïst ben ik toch. Hoe het met mij gaat? Goed, dank je. Oh, hoe het écht met me gaat? Pri-ma. Ik loop rond als een kip zonder kop, ik werk, ik eet, ik drink en ik slaap. Meer moet dat niet zijn, ik ben altijd bezig en dat maakt mij blij. Hoe gaat het met jullie? Nu weer goed, omdat ik weer wat schreef? Leuk zo, graag gedaan.
Dank het leven (lees: een overvolle wasmand en gebrek aan wasmachine) maar, want dat is het dat mij op een lamme zaterdagmiddag gedwongen heeft even stil te staan (het was eigenlijk zitten hoor) bij dit arme verwaarloosde stukje internet hier. Na een kwartier staren naar een draaiende wasmachine in een saai wassalon durven die gedachten namelijk wel eens afdwalen en zo bij vergeten bloghoekjes terechtkomen. En aangezien de schreeuwerige koppen van de standaard Dag Allemaal in de wachtruimte mij niet meteen konden boeien heb ik dat waardeloze stukje waswachten nuttig ingevuld: jullie krijgen, terwijl mijn kleren (-1 sok, die liever achterbleef in mijn wastas) lustig rondtuimelen, een update van waar ik in godsnaam heb uitgehangen de afgelopen weken. Een kleine update, want uiteraard ben ik 75% alweer vergeten.
- Ik verliet een grote stad voor een andere, een land voor het andere en een klein appartement voor een groter.
- Ik werkte, heel veel en heel hard, dat doe ik nog tot vrijdag, dus staak vooral jullie zoektocht naar mijn droomjob niet (edit: ik benutte mijn droogkastuurtje voor het checken van mijn e-mails en plots ben ik nog eens 3 weken bezig met weer een andere uitdaging. Vind ik prima, maar zoek toch maar verder voor daarna)
- Ik maakte kennis met de tramsporen van Antwerpen en de grond ernaast. Op een verbazingwekkend elegante manier. Met een doos en 2 plastic zakken op mijn fiets en daarna dus ook op de grond.
- Ik ontdekte een variëteit aan diepvriesmaaltijden. Als de nood het hoogst is, kunnen alle gezondheidsgoeroe’s mijn rug op.
- Ik kreeg (en krijg) verwijtende blikken van Evy elke keer ik mijn smartphone ontgrendel (en dat is vaak). Ik denk dat ze teleurgesteld is, maar in my defense, ik loop wel elke dag minstens twee keer de trap op en af! (kijk, ik heb niet enkel jullie verwaarloosd)
- Ik kuste (en zal blijven kussen) elke dag mijn beide pollekes voor de kansen die ik zomaar in mijn schoot geworpen krijg
- Ik heb leren bellen. Van telefoonhater eerste klas naar ‘bellen is makkelijker dan sms’en’ in een week, wat een job toch allemaal niet doet met een mens. Binnenkort organiseer ik lezingen en workshops over mijn grote ommezwaai en dan verdien ik bakken met geld. Inschrijvingen zijn nu geopend.
- Ik vond de weg van mijn huis naar het werk zonder gps. Op een onzalig vroeg uur. Wat gebeurt er toch met me?
- Ik herontdekte de pain in the ass (allez, mouth) die aften zijn. Wat een struggle is het als eten het pijnlijkste is dat je kan doen, maar tegelijkertijd ook het enige dat je wil doen. Kijk, soms heb ook ik het zwaar.
- Ik zag een kikker op straat, draaide hem binnen, hij werd een superhete prins met humor en verstand en nu zijn we gelukkig getrouwd onder de palmbomen in de Malediven. Hij is stinkend rijk en heeft een villa in elk land aan elk strand.
Dat laatste is gelogen, maar goed, een mens kan niet alles hebben. Ik heb trouwens ook geen tijd om aan strandhoppen te doen. Kort samengevat: mijn leven gaat als een trein, een blije, razendsnelle trein met gratis pintjes en diepvriesvoedsel voor iedereen.
En die trein zet vandaag koers naar mijn hometown, want daar is het dik feest, en als er gefeest wordt, tja, dan kan ik toch niet achterblijven? Hoera voor de patroonheilige! Hoera Gummarus! Hoera vlaggen en wimpels en aperitief! Hoera Lier!
L