Cap ou pas cap?



Ik ga trouwen. Ik weet dat ik jullie ondertussen al vaak heb doen geloven dat ik van ’t straat ben, en ik heb zelf ook een hele moeilijke periode achter de rug, met die hele zon die mij maar weer eens verlaten heeft, maar nu ga ik dus trouwen.

Ik ga trouwen met een Fransman. Geen probleem, lijkt me, aangezien ik al drie jaar op rij geslaagd ben voor Frans. Ook Franse chansons ken ik als de beste, dus dat komt goed, want Franse chansons zijn nu eenmaal de basis van het leven in Frankrijk. Naast kaas, wijn en baguettes, waar ik ook wel mee om kan. Naast Fransman is hij ook nog eens acteur en filmregisseur. Dat maakt ons dus een perfect match. Want ik val voor artistieke mensen die een mooie taal spreken. Of zo. Er is misschien een klein leeftijdsverschil, maar het voelt echt aan alsof we op dezelfde golflengte zitten, dus echt, geen zorgen, ook dat komt goed. Met klein leeftijdsverschil bedoel ik 19 jaar trouwens. Wat niets is, maar echt niets, want als hij 99 is, ben ik er 80, en dat moet kunnen, toch?

We gaan trouwen in Parijs, in een klein kerkje naast de Sacré Coeur. De ceremonie wordt daarnaast ook nog eens geprojecteerd op groot scherm aan die trappen daar, want hij is nogal bekend, mijne vent. Daarna rijden we eerst met een koets door heel Parijs, om dan over te stappen in een feestboot en over de Seine de avond tegemoet te varen met kaas, wijn, baguettes, franse chansons en onze vrienden en familie uiteraard. Na de uiterst romantische zonsondergang gaan we gezellig naar ons huisje, per helikopter of zo, dat hangt een beetje van het budget af, kan namelijk ook een zeppelin zijn, in de buurt van Place du Tertre, alwaar we een sprookjesachtige huwelijksnacht zullen beleven, waarvan ik de details lekker niet aan jullie neus hang. Dat het compleet zal zijn met rozenblaadjes en champagne, dat kan ik in ieder geval wel vertellen.

De datum ligt trouwens nog niet helemaal vast, daarvoor wacht ik nog op een antwoord van zijn manager, want met die drukke agenda, het is niet eenvoudig, dat kan ik je verzekeren. En misschien staat er ook nog iemand een beetje tussen ons, maar dat los ik ook nog wel op. Dat die iemand Marion Cotillard is, dat is bijzaak. En dat mijn toekomstige zelf nog van niets weet, dat is ook bijzaak, want soms voel je dat soort dingen gewoon aan.

Lieve Guillaume Canet, ik ben verliefd op je geworden tijdens het bekijken van ‘jeux d’enfants’. Ik ben er nog niet uit of ik nu met je personage of met jou wil trouwen, maar vertrouw op mij, er was een klik, en met mij trouwen zou echt de beste beslissing van je leven zijn. Echt.
Ik zie je aan het altaar!

Wederom op wolkjes
L

Noot: ik heb me voorgenomen om voor mijn 22e te stoppen met verliefd te worden op fictieve mensen, natuurfenomenen of dialecten. Beloofd. Dan hebben jullie daar gelijk ook geen last meer van.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.