Net zoals ik 2 jaar geleden nooit gezegd zou hebben dat ik af en toe rondjes loop, of dat ik nooit “ok doei” gebruikte, zou ik 2 jaar geleden ook in geen enkel geval gezegd hebben dat ik graag met de auto reed. Meer nog, ik heb mijn autorijlessen hartgrondig gehaat, ik heb gevloekt en getierd op dat ding (en mogelijks ook op de moeder naast mij), en ik heb compleet tegen mijn zin mijn rijexamen gedaan, omdat het moest van die moeder naast mij. Maar net zoals ik nu kan verkondigen dat ik af en toe rondjes loop (en dat dan ook meer doe dan ik effectief aan het lopen ben) en zo goed als elk gesprek afsluit met “ok doei” durf ik nu ook zeggen dat ik graag met de auto rijd. Gelukkig maar, want morgen pendel ik voor minder dan 24 uur over en weer naar onze eigenste Kempen, en een autootje bespaart mij dan toch maar weer de helft van de tijd. Als ik niet verloren rijd, wat ik niet durf garanderen.
Maar zelfs als ik verloren rijd en er dubbel zo lang over doe als google maps mij nu vertelt, dan nog zal ik dat liever gedaan hebben dan 4 uur in de trein gezeten. Want ondanks de gasknie die ik steevast overhoud aan ritjes langer dan een kwartier (da’s een tenniselleboog voor luie mensen, geen lachertje, I tell ya) zijn er ontelbare voordelen aan een autoritje. Lijstje? Lijstje!
- Ik ben de leadzangeres
- Ik ben de backing vocals
- Ik ben zelfs de mannelijke duetpartner.
- Maar bovenal, ik ben de DJ en hell, there’s no shame in my game. Men neme foute boysbands (Get Ready, iemand?), klassiekers (Michael Jackson is my homeboy), een handjevol diva’s (Mariah en Beyonce gaan bij mij hand in hand), een blik nostalgie (ja, Spring, ja) en een portie gouwe ouwen (alle foute eightieshits ooit) en voilà, Vercammen MC heeft het weer geflikt: een topschijf van hier tot in Tokio (of tot in de kempen, in dit geval)
- De aanblik van mijn fileburen als het raampje open staat en ik een topperformance aflever. Ik bezorg hen amusement en hun gezichtsuitdrukking van verbazing en mogelijks ook lichte onrust (je zal de snelweg maar delen met een kind dat midden in een dance break zit) bezorgt mij weer de nodige pret. The circle of life. Allez, the circle of the highway.
- Het voelt om een of andere onverklaarbare reden ontzettend volwassen om een appel te eten achter het stuur. En het gekke is dat niet alleen ik dat vind, maar dat ik ook nog eens vriendinnen heb die er exact hetzelfde over denken. Genoeg appels meenemen om die playlist te compenseren dus.
- Mensen kijken is keihard toegestaan en dan ook mijn voornaamste bezigheid tijdens een autorit. En daar waar mensen op de trein terugkijken of geïrriteerd worden zijn andere chauffeurs meestal wel met de baan bezig (moet dat dan?) en hebben ze niet eens door dat ze aangekeken worden. Win!
- Geen verwijtende blikken als je een zak snoep (of chips, of frieten) wegwerkt op 10 kilometer afstand. En geloof mij, dat is op de trein wel het geval. Je pikt dan natuurlijk wel met elk snoepje weer een beetje van die mensen hun plek in, dat is voor hen ook geen leuk vooruitzicht.
- Praten met de gps is toegestaan, en nee, die spreekt niet tegen, ze zal je hoogstens een paar keer verzoeken om te keren. Maar dat mag je negeren.
- Ramen openzetten, haar laten wapperen en doen alsof je ontzettend rijk bent en een cabrio bezit. (Da’s wel alleen maar tof tot dat haar in je mond terechtkomt. Dan moet het raampje weer dicht)
- Zonnebril op = instant coolheid. Nog steeds ja, in tegenstelling tot wat velen denken houdt die veronderstelling niet op na de lagere school. En een zonnebril mag sneller in de auto, want ja, straffe lucht, en pfoe, het is moeilijk kijken zo.
Moet ik nog vertellen dat ik heel erg uitkijk naar mijn autoritje van morgen?
Ok doei
L