Potverdikke, nu trek ik er alweer op uit! Houdt het dan nooit op, dat spannende leven van mij? Nee, want ik ben zo schandalig enthousiast aangelegd dat ik zelfs door de stad fietsen een avontuur vind. Jammer voor jullie, want zo lijkt jullie leven natuurlijk extra saai, omdat jullie niet tweemaal daags op avontuur trekken, maar leuk voor mij. Maar ik zou jullie niet met een avonturenbericht vervelen als het gewoon mijn dagelijkse fietstochtje was (hoewel ik vandaag nog bijna met fiets en al tegen de grond ben gegaan, mocht het jullie toch interesseren), nee nee, dit weekend trek ik erop uit naar de altijd onvoorspelbare Ardennen voor een paar dagen familiepret in de natuur*! (*lees: voor een paar dagen vol drukte, spelletjes en oneliners, en dat alles binnen de vier muren van ons weekendhuisje)
Maar voor ik daarvan kan genieten heb ik eerst een klein trauma te verwerken. Dat van die onvoorspelbare Ardennen is namelijk niet helemaal waar. Tot voor kort waren de Ardennen nog de meest voorspelbare bestemming van mijn toen nog niet zo avontuurlijke leventje. Want tot een jaar of 10 geleden (sidenote: ik heb er net een kwartier over gedaan om te bekomen van het feit dat het echt al 10 jaar geleden is dat ik 13 was) gingen wij nog jaarlijks naar de Ardennen. Het (trieste, ja) lot van een scoutsdochter die de naam scoutsdochter niet bepaald waardig is.
Want scouts vinden het leuk om hun winterdagen buiten door te brengen. Scouts vinden het heerlijk om vuurtje stook te doen in de bossen, en daarop hun middageten te maken. Scouts vinden het fantastisch om een echte iglo te kunnen bouwen. En scouts vinden het een ware zegening om al die avonturen ’s avonds bij een frisse pint te kunnen navertellen aan het Ardense haardvuur. En laat dat nu net ook zijn waar onze weekendjes Ardennen vroeger uit bestonden. U raadt het al, ze werden georganiseerd door een groepje oud-scouts. Het enige probleem is dan dat het scoutsgen, helaas pindakaas, niet per se erfelijk is. Hoe graag ik het ook zou willen (da’s relatief, er zijn dingen die ik liever wil), ik ben niet uit scoutshout gesneden. En met mij nog vele andere scoutskinderen, vermoed ik.
Die kinderen vinden het dus niet per se nodig om op een zelf gestookt vuur te koken, want dat betekent pas lunchen tegen de late namiddag (een vuur maken in de sneeuw is nu eenmaal niet zo makkelijk), terwijl roerei met spek eigenlijk even lekker is als het op een doodgewoon gasvuur is klaargemaakt. Diezelfde niet zo scoutige scoutskinderen vinden helemaal niets aan zelfgebouwde iglo’s, want zo’n ding bouwen duurt zo mogelijk nog langer dan de juiste plek voor het lunchvuur te zoeken wat dus ook tot nog meer onderkoeling leidt, en bovendien zijn oud-scouts bij zo’n activiteiten zelf zo enthousiast dat ze wel eens vergeten dat er ook nog kinderen bijstaan en die pas weer opmerken als ze ze per ongeluk net mee in een iglomuur hebben ingemetseld. Dat soort scoutskinderen zit nu eenmaal liever de hele dag bij dat haardvuur, met een boek bij de hand, in plaats van met de kaart in de hand eeuwig discussiërend de bossen door te trekken. Om maar te zwijgen over bij elke boom pauzeren om te kijken waar het juiste pad nu weer gebleven is zonder ook maar een seconde te durven toegeven dat ze het spoor bijster zijn, om dan na een tocht van 5 uur die eigenlijk maar half zo lang had mogen duren, trots te zijn dat ze het zo goed gevonden hebben.
Sorry scoutspapa, je hebt je best gedaan, maar we hebben genoeg andere raakvlakken om deze onenigheid te overleven denk ik (ik drink ook graag wijntjes! Ik lees ook graag boeken! Ik ben ook tof! Ik kan zeker ook absurde voorstellingen over dromenfeeën en heksen met spiegels in elkaar steken! En zo kan ik nog wel even verdergaan). Maar ik zal proberen om dit weekend jouw door mij zo gehate (ja, zo diep zat het) Ardennen een nieuwe kans te gunnen. Als we nu dat zelf gestookt vuurtje al eens naar het barbecuestel verplaatsen, het iglo bouwen vervangen door het spelen van een kaartspel en gewoon een gps gebruiken als (en let wel, ik zeg ‘als’) we het domein verlaten, dan kan het nog wel eens een ontzettend fijn weekend worden. Zelfs voor een niet zo scoutsige scoutsdochter als ik.
Op avontuur!
L