Stel je even voor. Een zonovergoten terras in Portugal, met daarop naast gezellige tafeltjes en stoeltjes ook nog eens een gezellig meisje. Ik dus. Het meisje heeft voor haar neus niet alleen de obligatoire porto maar ook nog eens een typisch Portugees gebakje, want ja, Gezellig meisje eet en drinkt graag. Het meisje zit zoals zo vaak op haar iphone te staren naar verhalen uit het oh zo interessante België, of Nederland op z’n hoogst en merkt niets van wat er rond haar gebeurt. Dat heb je dan, met die gratis wifi van tegenwoordig. Net op dat moment komt er een razendknappe Portugees voorbij, type Jean-Baptiste Maunier, type Guillaume Canet, enfin, type “droomvent van het meisje”. De razendknappe Portugees is single, en loopt elke dag voorbij dat terras op weg naar zijn villa met zwembad, die hij moederziel alleen bewoont. Op zijn afgesleten doch supersexy havaianas slentert Razendknappe Portugees verder tot zijn blik valt op Gezellig Meisje. Waw, dat is toch wel niet toevallig zijn type zeker! Hij houdt halt en blijft een uur en een kwartier staan staren naar Gezellig Meisje, maar Gezellig Meisje zit gevangen in haar smartphone en heeft totaal geen oog voor Razendknappe Portugees die niet alleen rijk en single, maar ook nog eens haar type is. Zo komt ze er dus ook niet achter dat hij superhilarisch is en goed kan koken. Uiteindelijk druipt Razendknappe Portugees dan maar af, waarna hij zich opsluit in zijn villa en sterft van eenzaamheid en hartzeer. Einde.
Droog jullie tranen jongens, het is maar een verhaal, maar dan wel een van de realistische soort. Het zou zo maar eens kunnen hé, dat wanneer ik op solocitytrip ben (wie daarmee niet mee is verwijs ik door naar hier), en mijn boekenwinkeltje niet zo verliefd op mij is als ik op hem, dat ik dan zo maar even op een terras beland om mijn verdriet te verdrinken, vereten en versmartphonen. En dat er dan zoiets gebeurt. Ik mag er niet aan denken, dat ik de oorzaak zou kunnen zijn van de dood van een Razendknappe Portugees met humor, geld en kooktalent. En een villa. Allez, toch niet voor ik ermee getrouwd ben en zelf de villa kan houden na zijn dood.
En dus, vrienden, heb ik besloten om mijzelf nog eens extra uit te dagen door de social media aan de kant te zetten voor die 4 dagen dat ik met mezelf op reis ga. Dat maakt het allemaal nog spannender, leuker en zweveriger. Want kom, ik ga alleen op reis en ik ga niet elke 5 minuten inchecken, instagrammen of tweeten waar ik ben, hoe oud ben ik, 50? Wat ga ik doen, mezelf zoeken? Leer er toch maar gewoon mee leven jongens, dat jullie 4 dagen lang (ik weet dat het een eeuwigheid moet lijken, sorry) minder van mij zullen horen. Ik beloof dat ik achteraf tot vervelens toe compenseer met zonnige (althans dat hoop ik, want hé, moet je eens iets supergrappigs weten? Het is er op ’t moment kouder dan hier, lees maar weer verder als je uitgelachen bent) vakantiefoto’s en prachtige verhalen over razendknappe Portugezen en hun villa’s. Of gewoon over mijn boekenwinkeltje, natuurlijk.
In alle zweverigheid,
L