Godallemachtig wat is me dit lang geleden. Nu ja, ik heb een geldig excuus. Gisteren was ik namelijk bezig met het viermaandenjubileum van mijn mankepoot te vieren, jammer dat mijn lievelingspony er zelf niet bij kon zijn. En alle andere 932 dagen van blogstilte daarvoor was ik bezig met zwelgen een mix van zelfmedelijden, verveling en bittere, bittere teleurstelling die harder aankwam dan verwacht en belachelijk lang bleef aanslepen. Gelukkig ben ik daar nu ook ongeveer klaar mee. Hoe het met mijn been gaat? Dat begint eindelijk te beteren, laat ons allen even hout vasthouden, bedankt. Het gaat zelfs zo goed dat ik eergisteren weer heerlijk overmoedig het stof van Evy Gruyaerts onvermoeibare Start To Run-app heb geblazen. Graag gedaan Evy, ik haat je alweer hartsgrondig, maar het is nog steeds niet persoonlijk.
Ondertussen heb ik ook weer een echte grotemensenjob, waarbij ik mijn dagen vul met zoeken naar het vraagteken op mijn toetsenbord –blijkbaar zie ik eruit als iemand die echt dolgraag met qwerty-toetsenborden werkt- en opletten dat ik niet per ongeluk een kast inloop als ik eigenlijk naar de wc wil gaan. Interieurarchitecten met gevoel voor humor (of gewoon onbekwaam, dat kan ook), ze bestaan! Ah ja, en ook met tekstjes schrijven en heel hard werken, uiteraard. En heel misschien, heel af en toe ben ik ook bezig met het voorzichtig plannen van nieuwe reisjes. Per slot van rekening loopt mijn contract maar tot september en moet ik daarna nog iets hebben om naar uit te kijken. Weetje van de dag: reisjes plannen gaat het beste met een gepaste soundtrack. Ja, ik luister onbeschaamd naar Disney-nummers ja. Dat zou je niet eens meer mogen verbazen.
Het spannendste dat er tegenwoordig in mijn leven gebeurt is dat ik in een nieuwe buurt woon, en dus geregeld (wekelijks. Een paar keer.), al dan niet dronken, of ok, meestal dronken, totaal op een andere plek uitkom dan ik dénk uit te komen. Zo zie ik ook nog eens wat. Maar die verhuis betekent ook dat ik weer even een sprankje hoop koester dat ik hier een knappe postbode of buurtbewoner heb rondlopen die voorbestemd is voor mij. Meteen ook de reden waarom ik zo vaak verhuis, je weet maar nooit. Al vrees ik dat ik de ene, ware, knappe, voor mij voorbestemde buurman in Amsterdam al heb laten schieten, die ene keer dat ik met een knalrood Evy-hoofd (echt waar, waarom begin ik er weer aan?), keihard hijgend thuiskwam. En dat is volgens mij zoiets waar je maar een keer tegenaan loopt in je leven (god, ik wou dat ik er letterlijk tegen was gelopen). Net als je maar 1x de Lotto wint, je maar 1x het béste feestje van je leven geeft, of maar 1 keer op een vliegtuig zonder huilende baby´s zit. Gelukkig heb ik die laatste jokers nog wel in mijn bezit.
Anyway, vanaf dat die laatste druppels zelfmedelijden verdampt zijn (we zijn er bijna) ga ik, en dat beloof ik plechtig, keihard op avontuur om mijn verhalen van de afgelopen maanden hier te kunnen evenaren. Al zullen dat dan eerder mini-avontuurtjes zijn. Zonder paarden. En in België.
Binnenkort ben ik er weer met meer…woordjes,
L
Noot: ik bedenk me net dat ik mijn Nieuw-Zeelandse avonturen nog niet heb gedeeld. Dat zijn fouten en dat maak ik goed!