3 jaar moe?

Wow, long time no see! Allez, long time no write. Of long time no read, in jullie geval. Mijn oprechte excuses, ik ben druk geweest met… werk! Ik kan het zelf amper geloven en bij elke factuur die ik uitstuur moet ik mezelf knijpen terwijl ik m’n vreugdedansje doe. Maar ik ben echt nog steeds aan het werk en het gaat echt nog steeds goed.

Af en toe kom ik hier eens langs om mijn verhalen van de afgelopen jaren terug te lezen (kwestie van niet te vergeten waar ik vandaan kom), en zo kwam ik op mijn jubileumpost van vorig jaar terecht. Toen was ik de volle twee jaar moe. Dus had ik half september eigenlijk mijn drie jaar moe kunnen vieren, alleen …

… vind ik niet dat ik mezelf nog moe mag noemen. Snel moe, dat zeker nog wel, maar niet meer altijd moe. En dat is me toch een partij tof, jongens! Ik heb dus geen jubileum gevierd, maar geen nood, ik vind ondertussen elke dag wel wat anders om te vieren. Een snelheidsrecordje bij het lopen bijvoorbeeld (dat is dan nog steeds een tempo dat voor Usain Bolt wellicht “heel traag wandelen” is, maar hé, records zijn records), of het uitproberen van een nieuw recept, of, effectief, het sturen van (alweer) een factuur.

Sorry dus, voor wie hier een blog vol feestelijkheden verwachtte, dit jubileum is er geen. Maar kijk, vanaf volgend jaar begin ik gewoon mijn niet-meer-zo-moe-jubileums te vieren, dus daar kan je dan alvast naar uitkijken.

Ben ik genezen? Nee, dat durf ik nog niet te zeggen. Ik ben nog steeds officieel invalide – en maar goed ook, want zo stabiel zijn mijn werkuren nog niet. Maar de dagen dat ik mijzelf in de eerste plaats als moe meisje bestempel zijn (voorlopig, fingers crossed, afkloppen, hout vasthouden) wel voorbij. In plaats daarvan ga ik naargelang de dag waarop je ’t me vraagt voor ‘bomb-ass freelancer’, ’tof kind’, ‘girlfriend/dochter/meterke of the year’ of een andere random hoedanigheid. Afwisseling, weet je wel. Dat wat ik zo gemist heb.

Ik zou mij willen excuseren dat ik jullie en mezelf een jubileum ontzeg, maar ik ga het niet doen. Het is beter zo, en trouwens, gigantische feesten zijn voorlopig toch niet het beste idee.

Zoek gerust zelf een alternatieve reden om een mini-feestje te vieren, er zijn er genoeg,

L

Deze hond was chronisch vermoeid maar wordt nu geleidelijk aan beter. Dat zie je aan het roze hoedje op zijn hoofd.
Het voordeel van lang niet bloggen is dat er dan plots weer heel veel nieuwe parels van hondenfoto’s te vinden zijn.

4 gedachten aan “3 jaar moe?”

  1. weet je wat zalig is…. om die jubileumpost van vorig jaar terug te lezen en te vergelijken en de beseffen hoe groot het verschil is ….. als ik hoor zeggen dan 2020 alleen maar een rotjaar was, dan weet ik wel beter 😉

  2. Jippie, ik ben blij voor jou! En dat dat lijf zijn grenzen blijft stellen, is stiekem toch ook wel een beetje voordelig hé? (Ik zit er nog volledig in, dus mijn overlevingsmechanisme dwingt me om het zo te bekijken. Toch? Toch?)

    1. Zeker wel! Ik ben mij véél bewuster van mijn lijf dan ooit (neemt niet weg dat ik het een serieus overdreven reactie vind om alles zo lang stil te leggen, lijf 😏) , dat is handig en boeiend en ik denk vooral nodig 🤷🏼‍♀️hoewel ik soms ook nog denk dat ik priiiima onbezorgd had willen verderhupsen zoals ik vroeger deed ze, maar goed, dat was geen optie 🙄 anyhow: KOMT GOED. Duurt alleen lang.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.