Sinds een paar dagen zijn mijn verdere reisplannen definitief van de baan wegens kuitpijn en moordende onzekerheid over de einddatum daarvan *insert trieste muziek en meelevende ‘oooh’ van het publiek*, en dat is -excusez le mot- erg kut. Maar goed, we kijken vooruit, en dan bedoel ik niet “een aantal jaren vooruit wanneer ik alsnog in de Australische zon zit”, maar eerder: we kijken realistisch vooruit naar vdab-websites, werklozenpraatgroepen en sollicitatie-mogelijkheden en proberen daar een beetje zon in te vinden. Kan ik best. Maar niet voordat ik jullie eerst nog verblijd heb met een terugblik. Je dacht toch niet dat je er zo makkelijk vanaf kwam, van al die ‘in het buitenland is het beter’-verhalen? Ik heb trouwens ook een oldschool fotoboek gemaakt, zodat ik mensen die nu al weggeklikt hebben of mij überhaupt twee maanden genegeerd hebben toch nog kan vervelen met mijn verhalen. You’re welcome. Speciaal voor de gelegenheid heb ik er een soort van prijsuitreiking van gemaakt. Lekker overzichtelijk.
Mooiste overnachtplaats
Op een bijna lege camping aan een meer, zonder tent, onder duizend miljoen sterren. Ik heb niet zoveel geslapen die nacht, maar des te meer genoten. En vallende sterren gezien!
Heldhaftigste actie
Goh… Met een vers gebroken kuit nog even een half uur te paard door het wilde westen sjokken. Ja. Dat denk ik. Zonder te huilen, dames en heren, zonder te huilen. Toen nog wel.
Nuttigste aankoop
Een ex aequo tussen de e-reader die ik na een week dezelfde twee boeken te lezen in Fiji toch écht nodig bleek te hebben en de warme sokken die ik voor mijn laatste nacht in mijn tent nog kocht. Kwestie van toch 1 nacht warme voeten te hebben. Ze hebben alle twee hun nut al meermaals bewezen.
Lekkerste maaltijd
Verrassend genoeg de maaltijd die er die nacht ook weer uitkwam. Nu ja, als ik er dan toch 1 twee keer moest proeven, dan deze nog het liefst. Mijn kerstavondmaaltijd, ondergronds gekookt door een prettig gestoorde Maori-vrouw aan een idyllisch meer in Nieuw-Zeeland. Hou me tegen of ik spring terug op het vliegtuig.
Meest legendarische avond
Mijn laatste avond in L.A., die ik zou doorbrengen op de zetel bij Albert. Maar Albert was niet van plan mij te laten slapen voor ik héél Los Angeles gezien had, dus moesten we eerst twee brouwerijen gaan verkennen, om daarna Koreaans te gaan barbecueën, om ons dan nog eens door Santa Monica te laten über’en langs verschillende dive bars (=”A well-worn, unglamorous bar, often serving a cheap, simple selection of drinks to a regular clientele.” volgens Urban Dictionary). Ik was dronken, Albert is de meest gastvrije mens die ik ooit zal ontmoeten en couchsurfing is de max. Santa Monica ook trouwens.
Favoriete uitzicht
De skyline van New York. Geen twijfel. Ofwel vanuit Top of the Rocks, ofwel vanop de ferry. Donald, krijg ik een visum, please?
Mooiste totaalplaatje
Fiji is love. Fiji is life.
Lievelingsfoto
Beste cocktail
“15 uur, dan mogen we al margarita, toch? Large? Ja, we doen large”, en zo dronk ik m’n eerste visbokaal vol margarita ooit leeg. Geluk zit in kleine dingen of grote glazen.
Meeste spijt van
Mopje. Ik heb letterlijk nergens spijt van. Tenzij misschien van het feit dat die stomme rotpony voor mij reed in plaats van achter mij.
Favoriete rit
Ik heb heel veel uren in auto’s en bussen doorgebracht, maar mijn absolute lievelingsuren waren die op kerstdag, toen we van het idyllische meer naar de volgende stop moesten, de kerstliedjes op repeat door de boxen knalden en we onderweg nog eens stopten voor een schandalig uitgebreide picknick aan Lake Taupo. Bizarste Kerst ooit.
Allerliefste reisopstarters
Koudste ervaring
Monument Valley doorcruisen in een open 4×4 bij vriestemperaturen. Op 2: de nacht doorbrengen in een hutje in diezelfde fucking koude valley. Een hutje met een gat in het dak. Eervolle vermelding wel voor de gids die midden in de nacht is opgestaan om de kachel opnieuw aan te steken. Het was een mooie poging, maar tegen dan lagen al mijn tenen al los in mijn slaapzak. Helaas was dit voor mijn topsokkenaankoop.
Mooiste afscheidsavond
De mijne! De helft verloren gewaande reisgenootjes, de helft reisgenootjes die nooit van mijn zijde geweken zijn, veel eten, en heel, heel, heel veel gelach. Mooier had ik het mij niet kunnen wensen.
En hoewel ik achteraf bekeken best veel pijn heb gehad, en heel vaak heb gedacht dat ik ‘nu toch liever thuis zou zijn’ valt dat allemaal nogal in het niet bij wat ik wél heb kunnen zien en doen. Nog één laatste melige uitspatting en dan is het weer Belgisch gezever wat de klok slaat: ik heb op deze 2 maanden meer oprecht mooie mensen ontmoet dan in heel de rest van mijn leven samen en in plaats van bokkig, omdat het nu al gedaan is en niet pas in de zomer, ga ik denk ik maar gewoon dankbaar zijn. Ok? Ok. Afgesproken. Help me hieraan te herinneren als ik het even vergeet.
Aan allen die hier gekomen zijn voor mijn reisverhalen: u mag me weer unliken, aan allen die door dik en dun mijn Belgische én niet-Belgische verhalen volgen: u bent fantastisch.
Tot ziens (maar dan echt letterlijk, want ja, ik ben toch weer in hetzelfde land)
L