Meer dan een jaar geleden sinds mijn laatste bericht hier. Oeps.
Ik heb erover nagedacht, over hoe dat zo is gekomen. Er zijn de obvious excuusjes als “Het Rijk der Vrijheid” en “Werk Werk Werk”, maar er is ook meer. Ten eerste leg ik de lat voor mezelf nogal hoog, zeker omdat schrijven ondertussen toch al een paar jaar mijn beroep is. Daardoor zijn posts al snel ‘niet boeiend genoeg’. En hoewel ik niet aan nieuwjaarsvoornemens doe, zou dat er een mooie zijn om toch aan te werken. Bij deze.
Maar ten tweede was er ook de hersenbreker ‘wat moet ik nu in godsnaam nog schrijven?’ Want het gaat hier de laatste jaren vaak (voornamelijk) over hoe het met mij gaat, en ik moet toegeven dat ik dat tegenwoordig gewoon niet goed weet.
Vroeger klonk dat dan zo:
“het gaat minder, maar ik weet hoe ik dat ga aanpakken“
of
“het gaat goed, want ik deed dit en zus en zo, en dat heeft gewerkt”
of
“het gaat niet goed, maar da’s logisch, want dit en dit en dit”
Terwijl het nu eerder zo gaat:
“het gaat niet fantastisch, geen idee waarom”
of
“ik heb goede dagen, ik snap er niks van“
of
“het gaat echt ruk, da’s niet eerlijk en ik weet niet wat ik eraan moet doen”
En die laatste zijn nu eenmaal niet echt aantrekkelijke onderwerpen om over te schrijven. Temeer omdat er weinig uit te leggen valt, en ik dus eigenlijk snel uitgeschreven zou zijn.
Maar we zijn 2022, we leven al twee jaar in collectieve chaos en als er een ding is, dat ik geleerd heb uit 101 overlegcomités, is het dat niet alles afgelijnd, verklaard en opgelost hoeft. Dus kijk, ik ben er weer, en ik kom hier vertellen hoe het met mij gaat.
Tromgeroffel, iemand?
Op dit moment gaat het … gemiddeld. Niet goed, maar ook niet slecht. Dat weet ik omdat ik de afgelopen tijd twee slechte maanden heb gehad, en net daarvoor twee goede maanden. Tot zover mijn vergelijkingsmateriaal, want de tijd daarvoor is een grote waas.
De redenen voor die terugval, daar kan ik alleen maar naar raden. En voor de remedie geldt eigenlijk hetzelfde. Het enige dat ik echt kan doen, is accepteren dat het even minder gaat, en dus ook minder doen. En dat is het moeilijkste dat je van mij kan vragen, want ik vond het net zo leuk om weer meer te doen. Enfin, ’t is LASTIG.
Maar het is ook gewoon wat het is, dus doe ik dutjes tijdens familiefeesten. Cancel ik afspraken. Werk ik minder dan ik deed. Probeer ik niet te stressen over het feit dat ik minder werk dan ik deed. Loop ik minder ver en minder vaak. Eet ik soms uit pakskes. Ga ik op zoek naar een poetshulp. En breng ik onnoemelijk veel tijd door op de zetel terwijl ik eigenlijk andere dingen zou willen doen.
Volgens de dokter kan de winter er voor iets tussenzitten. Het is een mogelijkheid. Maar eigenlijk ging hij verder niet echt op zoek naar een oorzaak. Sterker nog – en dat was voor mij de grootst mogelijke verademing – hij was in de verste verte niet verbaasd, toen ik aan de alarmbel kwam trekken. Het leek wel alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat het soms goed gaat, en soms niet. En misschien hé, misschien is dat ook wel gewoon zo.
Zoals de psychologie die mij wegwijs heeft gemaakt in de puinhoop die mijn lijf is altijd zegt: acceptatie is de eerste stap. Dus terwijl de wereld verder dendert op de golven van de pandemie, plons ik verder in mijn eigen persoonlijke golfslagbad. En zoals iedereen weet, is het daar makkelijker om gewoon wat te dobberen, dan om er dwars tegenin te zwemmen.
L
