Portugese doodsangst (maar ’t was tof ze)

Na alle taxfree parfums te hebben uitgeprobeerd (sorry, vliegtuigbuur!), de hele luchthaven te hebben afgewandeld op zoek naar een lekker ontbijt -ondanks pijnlijke spieren, blaren én een oorlogswonde op mijn voetzool (ok, het is maar een klein gaatje en ik heb het waarschijnlijk zelf gezocht want wie loopt er nu op blote voeten, maar toch, stel het je even voor, een wondje op je f-ing voetzool. Auw ja.)- is het misschien toch wel eens tijd om mijn Portugese ervaringen op het wereldwijde web te gooien. Eindbeschouwing: het is zeker niet mijn laatste solotrip geweest.

Natuurlijk, als je reis al begint met een ontzettend knappe Portugees (Sergio heette hij, en hij zag eruit als een ideale mix van Jan Mooijman en co-jurylid Ish. Moeilijk om mijn gedachten bij de conversatie te houden, me dunkt) die je spontaan het hele metrosysteem uitlegt, je ticket betaalt als blijkt dat dat machien geen briefjes aanneemt én je dan nog eens een stuk gezelschap houdt op die metro ook, dan moet er al heel wat gebeuren wil het reisje nog tegenvallen. Dus ja, het was leuk, ja, en niet enkel die eerste metrorit. Ik ben officieel verliefd op mijn boekenwinkeltje, de Portugese parken en de keuken, inclusief cocktails. En op Sergio, natuurlijk, de details van het huwelijk volgen nog. Met een combinatie van 30.000 stappen per dag (geen mop, mijn iPhone heeft ze trouw geteld) en straten die al-tijd bergop gingen en nooit bergaf (ik zweer het, er is iets mis met die stad) zijn trouwens al die Portugese lekkernijen meteen gecompenseerd.

Er is maar een moment op die drie dagen dat ik mij een paar seconden onveilig heb gevoeld (en dan bedoel ik “man met een machete in de jungle”-onveilig), en dat was op de allerlaatste avond. Ik had een terras uitgezocht met zicht op die ene grote brug die zo typisch is aan Porto maar die eigenlijk door een Belg ontworpen is, en was volledig klaar voor mijn laatste avondmaal (een hamburger met frieten, want ja, lokale keuken hoor). Dus de alleraardigste ober zet een mandje met brood en twee seconden later ook mijn hamburger voor mij neer, komt er opeens, vanuit het niets (allez nee, vanuit de lucht, maar ge verstaat wat ik wil zeggen hé) een meeuw recht op mij afgevlogen. Als er een ding is dat ik haat zijn het meeuwen. Als er een ding is waar iedereen in heel deze wereld bang van zou zijn dan zou het zijn van een meeuw die recht op je (of het eten voor je neus, waar ik mij natuurlijk al aan gehecht had) afvliegt. Gaat die meeuw opeens, na een beetje klapwieken op mijn tafel, op de stoel tegenover mij zitten. Of staan, ja, hoe noem je dat eigenlijk. Toppunt? De mensen aan het tafeltje recht tegenover mij zagen het, en dus ook mijn paniek (die kon je horen trouwens ook) en het enige wat zij deden was lachen. En wijzen. Waarschijnlijk exact wat ik ook zou doen, MAAR TOCH!!!

Dus na een tijdje houdt meneertje meeuw het voor gezien daar, ik ben niet echt een aangename tafelgenoot geweest vrees ik, en volgens mij had hij geen zin in hamburger, en als hij alweer lang en breed weg is komt de serveuse naar mij. You have to be careful, zegt ze. Want de seagulls eten het eten van onze klanten altijd op, zegt ze. Hoezo dan, mevrouw, moet ik careful zijn? Wat had ik moeten doen dan? Mijn eten nog wat verder naar dat beest schuiven of had ik met gevaar voor eigen leven een vuistslag op zijn arrogante kop moeten planten? En hoezo is het niet jullie taak om ervoor te zorgen dat mensen gerust op het terras zitten zonder het risico aangevallen en vreselijk verminkt te worden (al is het maar mentaal, want ja, dat is wat gebeurt als iemand of iets anders mijn eten opeet, en dat is onherstelbaar)? Ik kan je wel vertellen dat ik daarna mijn snelheidsrecord hamburger met friet eten moeiteloos verbroken heb -en dat wil wat zeggen, want dat wereldrecord stond sowieso al op mijn naam- en pas weer gerust zat toen mijn etensresten opgehaald waren.

Verder heb ik ook nog leuke dingen meegemaakt hoor, maar die zijn minder boeiend voor jullie. Graag gedaan!
L